Dag thuisfront,
Bereid jullie voor want binnen enkele dagen zijn wij terug van ons Ghanees avontuur!
Vorige week hebben we nog een paar leuke nachtshiften gedaan, we hebben zelfs bevallingen van onszelf kunnen filmen, het is niet voor gevoelige kijkers, maar de dapperen onder jullie mogen zeker kijken!
Het was een heel tof vroedvrouwenteam, waar we zoveel van bijgeleerd hebben.
We zijn nu onze laatste week een beetje aan het uitbollen, zorgen dat onze papieren voor school in orde zijn, afscheid nemen van de vroedvrouwen, laatste keren naar het strand (we willen echt nog wel mooi bruin zien maandag...), laatste keer 2 pizza's gaan eten voor de prijs van 1, laatste bakjes rijst met kip (oef),...
We hebben nog enkele foto's getrokken van de vroedvrouwen, krijgen jullie eindelijk ook eens een beeld van onze collega's deze drie maanden. We zullen de stageplek wel missen. Maar kijken er toch ook naar uit om onze familie en vrienden terug te zien en al onze verhalen te kunnen vertellen. De blog is leuk, maar soms is het echt moeilijk om te verwoorden wat je hier allemaal ziet...
https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/925April9Mei?feat=directlink
Liefs en tot heel snel nu!
donderdag 5 mei 2011
maandag 25 april 2011
Nieuwe interessante foto's
Dag volgertjes,
We hebben weer enkele foto's kunnen laden, je kan ze bekijken op deze link: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/11April24April?feat=directlink
de shockerende foto's hebben we maar achterwege gelaten, beter voor jullie maag.
Straks beginnen we aan een nieuwe reeks nachten, het wordt spannend omdat we waarschijnlijk mogen filmen van de vroedvrouwen. Ondertussen hebben we ook afscheid moeten nemen van de meisjes van verpleegkunde omdat zij gaan rondtrekken nu en wij al terug naar ons vaderland vertrekken als zij terugkomen.
Het einde komt nogal dichterbij, maar we hebben nog veel dingen gepland dus gaan nog zeker genieten van de laatste 2 weken!
Vele groetjes!
We hebben weer enkele foto's kunnen laden, je kan ze bekijken op deze link: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/11April24April?feat=directlink
de shockerende foto's hebben we maar achterwege gelaten, beter voor jullie maag.
Straks beginnen we aan een nieuwe reeks nachten, het wordt spannend omdat we waarschijnlijk mogen filmen van de vroedvrouwen. Ondertussen hebben we ook afscheid moeten nemen van de meisjes van verpleegkunde omdat zij gaan rondtrekken nu en wij al terug naar ons vaderland vertrekken als zij terugkomen.
Het einde komt nogal dichterbij, maar we hebben nog veel dingen gepland dus gaan nog zeker genieten van de laatste 2 weken!
Vele groetjes!
dinsdag 19 april 2011
Gekke dagen
Dagdag,
We hebben weer enkele drukke, ongewone dagen achter de rug. Vrijdag hadden we afgesproken om met een buur van de andere meisjes mee te gaan naar een gospelmis. Vol verwachting zaten we in de taxi te fantaseren over zingende, dansende negerinnen en veel ambiance. We waren echt wel benieuwd. Tot we aankwamen in een soort van kapel en er niet zo veel volk zat als verwacht. Daarbij was de "pastoor" oorverdovend aan het schreeuwen in de micro en telkens hij 'Hallelujah' riep, schoot je bijna van je stoel voor je 'AMEN' kon antwoorden. We vielen natuurlijk wel weer op als blanken dus konden helaas niet vroeger ontsnappen. Hebben ons dan maar geamuseerd met filmen en uiteindelijk wat meegezongen met de speciaal-voor-ons-in-het-engels-gezongen liedjes. Achteraf mochten we onze naam ook eens in de micro roepen en de pastoor een hand gaan geven. We zijn dan ook vriendelijk verzocht geweest om elke zondag weer te keren maar toevallig hadden we toch al andere plannen gemaakt...
Zaterdag zijn we eens ga kijken in het 'art center'. Zag er heel leuk uit, allemaal kleine shopkes met typische afrikaanse spulletjes en veel kunstwerken en schilderijen. Heel vermoeiend om daar te 'shoppen', als je nog maar durft te kijken naar iemand zijn winkeltje beginnen ze al alles aan te bieden en te onderhandelen over de prijs en dan trekt er iemand van een andere winkel je mee om zijn spullen te bekijken... We hebben het toch wel 3 uurtjes volgehouden met een pauze ertussen en hebben enkele souvenirtjes mee. Daarna hebben we nog een leuke plek ontdekt om iets te eten en drinken, een terras met heel mooi zicht op de zee. Lang leve de Bradt guide!
Gisteren begonnen we weer met volle moed aan een nieuwe werkweek. We werden tijdens onze ochtendwandeling al direct geconfronteerd met een blote man die gek stond te doen in het midden van de straat.. niet goed op onze nuchtere maag, beetje schrikwekkend om te zien. Niemand deed er ook iets aan, iedereen negeerde de man en liet hem rustig in zijn nakie rondlopen. Beetje later was het weer drukte geblazen op de verloskamer en na de shift hebben we onszelf toch maar eens getrakteerd op frietjes, zo lang geleden.
Goed dat we een laagje gelegd hadden want onze taxirit naar huis was ook niet van de geweldigste...We wagen ons leven elke keer als we in dit verkeer terechtgekomen en zijn altijd blij dat we veilig aankomen, maar deze keer hadden we toch eens iets voor. Blijkbaar zag onze chauffeur niet zo goed meer. Hij reed in het midden van de baan, door het rood licht, toeterde hele tijd voor niets, probeerde voor te steken in de file, raakte bijna een gigantische bus en reed toen toch eindelijk in iemand zijn achterwerk. We zijn er maar met een schrammetje op het been van afgekomen gelukkig en bleven verbazingwekkend kalm, maar we waren toch echt niet goedgezind op hem toen hij nog eens meer geld vroeg bij het uitstappen omdat hij zogezegd dacht dat de weg korter was. Ghanezen, niet te schatten!
Vandaag was het weer een onoverzichtelijke chaos op de verloskamer, het is duidelijk hoogseizoen, de zwangeren vallen precies met bakken uit de lucht. Ze kunnen ook zo luid krijsen, amai, we zijn het nog steeds niet echt gewoon om dat aan te horen. Zeker niet toen er 2 van de 3 vroedvrouwen ineens naar een workshop moesten en er wel een stuk of 9 vrouwen zwaar in arbeid lagen te roepen van de pijn. We wisten niet waar eerst te gaan kijken en te voelen hoe ver ze stonden. Er is uiteindelijk dan ook een vrouw op de grond bevallen. Toch niet zo’n leuk zicht om de vrouw daar gebogen te zien staan met een baby dat tussen haar benen hangt te bengelen aan de navelstreng… We hebben zelf nog wel veel bevallingen kunnen doen de laatste weken en kunnen nu ook met trots zeggen dat we allebei over onze 40 bevallingen zitten J
Veel liefs,
Afia en Akosia
We hebben weer enkele drukke, ongewone dagen achter de rug. Vrijdag hadden we afgesproken om met een buur van de andere meisjes mee te gaan naar een gospelmis. Vol verwachting zaten we in de taxi te fantaseren over zingende, dansende negerinnen en veel ambiance. We waren echt wel benieuwd. Tot we aankwamen in een soort van kapel en er niet zo veel volk zat als verwacht. Daarbij was de "pastoor" oorverdovend aan het schreeuwen in de micro en telkens hij 'Hallelujah' riep, schoot je bijna van je stoel voor je 'AMEN' kon antwoorden. We vielen natuurlijk wel weer op als blanken dus konden helaas niet vroeger ontsnappen. Hebben ons dan maar geamuseerd met filmen en uiteindelijk wat meegezongen met de speciaal-voor-ons-in-het-engels-gezongen liedjes. Achteraf mochten we onze naam ook eens in de micro roepen en de pastoor een hand gaan geven. We zijn dan ook vriendelijk verzocht geweest om elke zondag weer te keren maar toevallig hadden we toch al andere plannen gemaakt...
Zaterdag zijn we eens ga kijken in het 'art center'. Zag er heel leuk uit, allemaal kleine shopkes met typische afrikaanse spulletjes en veel kunstwerken en schilderijen. Heel vermoeiend om daar te 'shoppen', als je nog maar durft te kijken naar iemand zijn winkeltje beginnen ze al alles aan te bieden en te onderhandelen over de prijs en dan trekt er iemand van een andere winkel je mee om zijn spullen te bekijken... We hebben het toch wel 3 uurtjes volgehouden met een pauze ertussen en hebben enkele souvenirtjes mee. Daarna hebben we nog een leuke plek ontdekt om iets te eten en drinken, een terras met heel mooi zicht op de zee. Lang leve de Bradt guide!
Gisteren begonnen we weer met volle moed aan een nieuwe werkweek. We werden tijdens onze ochtendwandeling al direct geconfronteerd met een blote man die gek stond te doen in het midden van de straat.. niet goed op onze nuchtere maag, beetje schrikwekkend om te zien. Niemand deed er ook iets aan, iedereen negeerde de man en liet hem rustig in zijn nakie rondlopen. Beetje later was het weer drukte geblazen op de verloskamer en na de shift hebben we onszelf toch maar eens getrakteerd op frietjes, zo lang geleden.
Goed dat we een laagje gelegd hadden want onze taxirit naar huis was ook niet van de geweldigste...We wagen ons leven elke keer als we in dit verkeer terechtgekomen en zijn altijd blij dat we veilig aankomen, maar deze keer hadden we toch eens iets voor. Blijkbaar zag onze chauffeur niet zo goed meer. Hij reed in het midden van de baan, door het rood licht, toeterde hele tijd voor niets, probeerde voor te steken in de file, raakte bijna een gigantische bus en reed toen toch eindelijk in iemand zijn achterwerk. We zijn er maar met een schrammetje op het been van afgekomen gelukkig en bleven verbazingwekkend kalm, maar we waren toch echt niet goedgezind op hem toen hij nog eens meer geld vroeg bij het uitstappen omdat hij zogezegd dacht dat de weg korter was. Ghanezen, niet te schatten!
Vandaag was het weer een onoverzichtelijke chaos op de verloskamer, het is duidelijk hoogseizoen, de zwangeren vallen precies met bakken uit de lucht. Ze kunnen ook zo luid krijsen, amai, we zijn het nog steeds niet echt gewoon om dat aan te horen. Zeker niet toen er 2 van de 3 vroedvrouwen ineens naar een workshop moesten en er wel een stuk of 9 vrouwen zwaar in arbeid lagen te roepen van de pijn. We wisten niet waar eerst te gaan kijken en te voelen hoe ver ze stonden. Er is uiteindelijk dan ook een vrouw op de grond bevallen. Toch niet zo’n leuk zicht om de vrouw daar gebogen te zien staan met een baby dat tussen haar benen hangt te bengelen aan de navelstreng… We hebben zelf nog wel veel bevallingen kunnen doen de laatste weken en kunnen nu ook met trots zeggen dat we allebei over onze 40 bevallingen zitten J
Veel liefs,
Afia en Akosia
woensdag 13 april 2011
Nog 1 maand te gaan
Goodafternoon,
We moeten toch nog eens werk maken van onze blog dachten we, bij deze worden jullie nog eens ge-updated over wat wij hier allemaal uitspoken in het verre Ghana. Het kort wel af hoor, binnenkort staan we al terug in Mechelen...
Twee weken geleden hebben we een weekje nachtshiften gedaan op de verloskamer. We gingen er volledig voor, 12 uur per nacht wakker blijven en geconcentreerd blijven om die bruintjes op de wereld te zetten.. niet te onderschatten! We hebben wel heel veel kunnen leren en meegemaakt op korte tijd, zo zonder studenten geneeskunde en met een kleiner team vroedvrouwen mochten we veel zelf doen. Lisa mocht een tweeling op de wereld zetten alleen en Femke moest aan de slag met een preterme bevalling. Zelf episiotomie's knippen en hechten leren we ook vlot. Heel leuk en spannend. Grappig om ook te zien dat de vroedvrouwen soms gewoon even 2 uurtjes gaan slapen maar dat niet aan elkaar vertellen. Waardoor we handen tekort kwamen bij een moeilijke stuitbevalling bijvoorbeeld. Gelukkig hadden we nog een halfwakkere ervaren vroedvrouw in ons midden. Femke had wel pech in delivery room 8, waar ze op een nacht te maken kreeg met een vrouw die niet wilde meepersen, waardoor het kindje er slecht uit kwam plus wanneer ze de placenta er wilde uithalen stond ze plots alleen met een navelstreng in haar handen.. de moederkoek zat nog vast in de baarmoeder.. Blijkbaar was de navelstreng op de vliezen ingeplant en dus moest de dokter manueel de placenta er komen uithalen. Nogal een bloederige bedoening. Toeval of niet, de volgende nacht gebeurde hetzelfde scenario. De moed zakte even in de benen. We hebben daarna toch nog leuke babbels gehad met de vroedvrouwen en enkele mooie bevallingen gezien dat de slechte gebeurtenissen weer goedgemaakt werden.
Het weekend na onze nachten hebben we vooral wat uitgerust op strand en nog een lokale grote markt bezocht, Makola Market, naar het schijnt een van de grootste van Accra. We hebben enkele leuke dingen op de kop kunnen tikken, vooral schoenen als we eerlijk zijn.. maar het was een vermoeiend tripje om door zo'n bruine mensenhoop te lopen die ons willen aanraken en aanklampen om hun prulletjes te verkopen.
Vorige week was eerder een rustige week op verloskamer, maar dat was blijkbaar stilte voor de storm want deze week draait het weer volle toeren! Vandaag hadden we bijvoorbeeld weer 8 bevallingen op 6 uur.. Goed dat we naar een stukje paradijs gereisd waren dit weekend, namelijk naar Ada Foah. Met een roeiboetje "vaarden" we naar een eiland waar we tussen de palmbomen zaten. Langs de ene kant zagen we het grote meer en langs de andere kant de zee, heel mooi. We zwommen in het warme meer, probeerden te zwemmen in de wilde zee en sliepen in echte hutjes op het strand naast een kampvuurtje. Het klinkt allemaal heel paradijselijk en dat was het ook. Tot we 's avonds salamanderpootjes in onze hut zagen, het 's nachts hevig begon te waaien en onweren en er gaten in ons muggennet zaten! Avontuurlijk als we zijn hebben we dit natuurlijk allemaal overleefd en zijn we veilig met de rastaman en het roeibootje teruggeraakt.
We vinden het zo moeilijk om dat hier allemaal goed te kunnen vertellen dus we hebben opnieuw wat foto's online gezet: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/728Maart10April?feat=directlink
Veel plezier met kijken ;)
x
We moeten toch nog eens werk maken van onze blog dachten we, bij deze worden jullie nog eens ge-updated over wat wij hier allemaal uitspoken in het verre Ghana. Het kort wel af hoor, binnenkort staan we al terug in Mechelen...
Twee weken geleden hebben we een weekje nachtshiften gedaan op de verloskamer. We gingen er volledig voor, 12 uur per nacht wakker blijven en geconcentreerd blijven om die bruintjes op de wereld te zetten.. niet te onderschatten! We hebben wel heel veel kunnen leren en meegemaakt op korte tijd, zo zonder studenten geneeskunde en met een kleiner team vroedvrouwen mochten we veel zelf doen. Lisa mocht een tweeling op de wereld zetten alleen en Femke moest aan de slag met een preterme bevalling. Zelf episiotomie's knippen en hechten leren we ook vlot. Heel leuk en spannend. Grappig om ook te zien dat de vroedvrouwen soms gewoon even 2 uurtjes gaan slapen maar dat niet aan elkaar vertellen. Waardoor we handen tekort kwamen bij een moeilijke stuitbevalling bijvoorbeeld. Gelukkig hadden we nog een halfwakkere ervaren vroedvrouw in ons midden. Femke had wel pech in delivery room 8, waar ze op een nacht te maken kreeg met een vrouw die niet wilde meepersen, waardoor het kindje er slecht uit kwam plus wanneer ze de placenta er wilde uithalen stond ze plots alleen met een navelstreng in haar handen.. de moederkoek zat nog vast in de baarmoeder.. Blijkbaar was de navelstreng op de vliezen ingeplant en dus moest de dokter manueel de placenta er komen uithalen. Nogal een bloederige bedoening. Toeval of niet, de volgende nacht gebeurde hetzelfde scenario. De moed zakte even in de benen. We hebben daarna toch nog leuke babbels gehad met de vroedvrouwen en enkele mooie bevallingen gezien dat de slechte gebeurtenissen weer goedgemaakt werden.
Het weekend na onze nachten hebben we vooral wat uitgerust op strand en nog een lokale grote markt bezocht, Makola Market, naar het schijnt een van de grootste van Accra. We hebben enkele leuke dingen op de kop kunnen tikken, vooral schoenen als we eerlijk zijn.. maar het was een vermoeiend tripje om door zo'n bruine mensenhoop te lopen die ons willen aanraken en aanklampen om hun prulletjes te verkopen.
Vorige week was eerder een rustige week op verloskamer, maar dat was blijkbaar stilte voor de storm want deze week draait het weer volle toeren! Vandaag hadden we bijvoorbeeld weer 8 bevallingen op 6 uur.. Goed dat we naar een stukje paradijs gereisd waren dit weekend, namelijk naar Ada Foah. Met een roeiboetje "vaarden" we naar een eiland waar we tussen de palmbomen zaten. Langs de ene kant zagen we het grote meer en langs de andere kant de zee, heel mooi. We zwommen in het warme meer, probeerden te zwemmen in de wilde zee en sliepen in echte hutjes op het strand naast een kampvuurtje. Het klinkt allemaal heel paradijselijk en dat was het ook. Tot we 's avonds salamanderpootjes in onze hut zagen, het 's nachts hevig begon te waaien en onweren en er gaten in ons muggennet zaten! Avontuurlijk als we zijn hebben we dit natuurlijk allemaal overleefd en zijn we veilig met de rastaman en het roeibootje teruggeraakt.
We vinden het zo moeilijk om dat hier allemaal goed te kunnen vertellen dus we hebben opnieuw wat foto's online gezet: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/728Maart10April?feat=directlink
Veel plezier met kijken ;)
x
woensdag 30 maart 2011
Upperfalls!
Hallo iedereen!
We zijn al even terug van een mooi weekend. Vrijdag gingen we normaal om half 4 vertrekken maar we zitten in Afrika dus kwam ons busje er pas door tegen half 8.. Na 5 uur rijden dan kwamen we aan in het Volta gebied, een van de armste regio's in het land. We hebben 2 nachten in een tentje geslapen en de lower falls en upperfalls gaan bezoeken! Heel indrukwekkend!
We moesten een uurtje wandelen door de bossen voor de lage watervallen, dat viel goed mee en daarna besloten we om toch ook nog een dik uur te wandelen naar de grote waterval. Dit hadden we wel een beetje onderschat, het was een zware tocht over de bomen klimmen, door de hitte, voorbij slangen, grote duizendpoten, megamieren, en nog veel meer. Het uitzicht van op het hoogste topje van de berg was wel heel mooi! Heel verfrissend om in de waterval te duiken en even terug op adem te komen want het zweet droop gewoon naar beneden... en dit allemaal op een klein omeletje met toast.
Terug aangekomen aan ons tentje hebben we goed kunnen eten en nog een gezellige avond gehad, hebben ook nog een beetje regen gezien tussendoor, was lang geleden.
Deze week zijn we ook begonnen aan onze nachtshiften, we hebben er nu al 2 gedaan en gaan straks aan de derde beginnen, het valt heel goed mee! De sfeer is veel gemoedelijker dan overdag maar het is wel zwaar om van 20u tot 8u op de benen te staan. We mogen wel al de bevallingen zelf doen en krijgen veel uitleg dus dat is echt leuk. We hebben zo al enkele dikkerdjes op de wereld gezet maar ook twee prematuurtjes, dat greep ons wel even aan. We brachten ze naar de intensieve neonatologie maar dat is daar toch echt niet te doen 's nachts. Ons hart breekt telkens als we die kindjes daar met zovelen zien liggen wenen. Er is echt te weinig materiaal en personeel om de juiste zorgen te geven aan de kleintjes.
Maar we herpakken ons wel telkens en gaan er nog steeds tegenaan!
Op naar de volgende nachtshift!
Hier kunnen jullie nog een nieuwe lading foto's bekijken: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/1927Maart?feat=directlink
Liefs,
We zijn al even terug van een mooi weekend. Vrijdag gingen we normaal om half 4 vertrekken maar we zitten in Afrika dus kwam ons busje er pas door tegen half 8.. Na 5 uur rijden dan kwamen we aan in het Volta gebied, een van de armste regio's in het land. We hebben 2 nachten in een tentje geslapen en de lower falls en upperfalls gaan bezoeken! Heel indrukwekkend!
We moesten een uurtje wandelen door de bossen voor de lage watervallen, dat viel goed mee en daarna besloten we om toch ook nog een dik uur te wandelen naar de grote waterval. Dit hadden we wel een beetje onderschat, het was een zware tocht over de bomen klimmen, door de hitte, voorbij slangen, grote duizendpoten, megamieren, en nog veel meer. Het uitzicht van op het hoogste topje van de berg was wel heel mooi! Heel verfrissend om in de waterval te duiken en even terug op adem te komen want het zweet droop gewoon naar beneden... en dit allemaal op een klein omeletje met toast.
Terug aangekomen aan ons tentje hebben we goed kunnen eten en nog een gezellige avond gehad, hebben ook nog een beetje regen gezien tussendoor, was lang geleden.
Deze week zijn we ook begonnen aan onze nachtshiften, we hebben er nu al 2 gedaan en gaan straks aan de derde beginnen, het valt heel goed mee! De sfeer is veel gemoedelijker dan overdag maar het is wel zwaar om van 20u tot 8u op de benen te staan. We mogen wel al de bevallingen zelf doen en krijgen veel uitleg dus dat is echt leuk. We hebben zo al enkele dikkerdjes op de wereld gezet maar ook twee prematuurtjes, dat greep ons wel even aan. We brachten ze naar de intensieve neonatologie maar dat is daar toch echt niet te doen 's nachts. Ons hart breekt telkens als we die kindjes daar met zovelen zien liggen wenen. Er is echt te weinig materiaal en personeel om de juiste zorgen te geven aan de kleintjes.
Maar we herpakken ons wel telkens en gaan er nog steeds tegenaan!
Op naar de volgende nachtshift!
Hier kunnen jullie nog een nieuwe lading foto's bekijken: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/1927Maart?feat=directlink
Liefs,
vrijdag 25 maart 2011
Op naar de natuur!
Goodafternoon!
We zijn na een drukke werkweek weer enkele bevallingen rijker! We komen dicht tegen onze 40 bevallingen elk! Naomi heeft ons deze week ook voor de eerste keer een knip laten hechten, met een beetje zenuwen is ons dat toch goed gelukt, we zijn er trots op!
Vandaag kregen we ook onze eerste eindevaluatie, ze vinden dat we goede werkers zijn, we gaan dus zo blijven verderdoen :)
Nu vertrekken we op weekend met andere studenten naar de watervallen, het zal ons deugd doen om wat natuur te zien en even uit de drukke stad te zijn. Hopelijk kunnen we mooie kiekjes maken en deze volgende week aan jullie laten zien!
Hoe maken jullie het in België? We hebben opgevangen dat de zon daar toch ook eens is opgedoken!
Veel liefs!
We zijn na een drukke werkweek weer enkele bevallingen rijker! We komen dicht tegen onze 40 bevallingen elk! Naomi heeft ons deze week ook voor de eerste keer een knip laten hechten, met een beetje zenuwen is ons dat toch goed gelukt, we zijn er trots op!
Vandaag kregen we ook onze eerste eindevaluatie, ze vinden dat we goede werkers zijn, we gaan dus zo blijven verderdoen :)
Nu vertrekken we op weekend met andere studenten naar de watervallen, het zal ons deugd doen om wat natuur te zien en even uit de drukke stad te zijn. Hopelijk kunnen we mooie kiekjes maken en deze volgende week aan jullie laten zien!
Hoe maken jullie het in België? We hebben opgevangen dat de zon daar toch ook eens is opgedoken!
Veel liefs!
zaterdag 19 maart 2011
A lot of babycatching in Ghana!
Hey Obroeni’s,
Normaal begonnen we deze week op de antenatal care, maar dat vonden we bij nader inzien toch niet zo'n goed idee. We zijn er twee dagen geweest, maar de choas was niet te overzien! Het gaat er helemaal niet aan toe zoals een prenatale raadpleging bij ons. Hier zitten de vrouwen met hun baby allemaal samen in een hete zaal te wachten op papieren en een snel onderzoek. We vonden dat we veel meer konden leren op verloskamer dus mochten we gelukkig van de hoofdvroedvrouw terug bij hun komen werken. We waren blij dat we die beslissing hadden genomen want deze week was het een helse drukte op verloskamer! Het is big season in de Ghaneese verloswereld deze maanden. We stonden er dan ook een paar keer echt helemaal alleen voor om een bevalling te doen, met alles erop en eraan. De vrouwen stroomden binnen in hun rolstoel met een infuus in de handen, werden ergens gedropt waar nog plaats was (vrijdag lagen er 13 vrouwen verspreid over 7 kamers en de gang) en door hun geschreeuw door konden wij aan de lopende band veel bijleren! Het gaf ons veel voldoening.
We doen nu meestal een ochtendshift, maar gaan de volgende weken ook enkele nachtshiften doen omdat er dan minder andere studenten zijn en we waarschijnlijk nog enkele ervaringen rijker gaan worden. Hopelijk kunnen we jullie dan nieuwe spannende verhalen vertellen!
We hebben deze week toch ook even gedacht hoe onvoorstelbaar de situaties hier soms zijn. Zoals woensdag, wanneer er een vrouw van een dood kindje aan het bevallen was. Toen het kindje dood in de bedpan lag en de vroedvrouw het tussen haar benen uit kwam nemen, liet ze ons zien dat het kindje zichzelf met de navelstreng had opgehangen in de buik. Geen moment om blij van te worden, maar toch was de vroedvrouw al zingend het kindje in een plastic zak aan het opbergen… Vreemd om te zien hoe anders ze ermee omgaan.
Vrijdag keken we elkaar ook even begrijpend aan toen we twee vrouwen zagen bevallen in eenzelfde kleine kamer. Het woord privacy kennen ze echt niet, iedereen komt wel eens binnen piepen tijdens een bevalling, zelfs de kuisvrouwen komen zich graag moeien.
Voor de rest van de week hebben we de lokale marktjes, zeg maar markten eigenlijk, eens bezocht. We moeten toegeven dat ondanks de drukte, vuiligheid en aanrakingen, we het nog wel leuk vonden! We hebben enkele leuke spulletjes op de kop kunnen tikken, vooral handtasjes dan en schoenen. We beginnen het afbieden nu ook steeds beter en beter te kunnen! Ook de taxichauffeurs kunnen ons niet meer afzetten, we laten niet met ons sollen. Na 6 taxi’s te weigeren vandaag, vonden we eindelijk een eerlijke chauffeur voor een eerlijke prijs, tot Femke riep hoe een grote kakkerlak er in de auto zat… de hele weg (en hij was lang want we stonden in de file) zaten we met onze benen omhoog (het zweet droop naar beneden) en de chauffeur deed niets anders dan lachen.. Daarom namen we voor de terugweg een deftigere taxi, we zagen geen kakkerlakken maar nu was de chauffeur boos omdat er nog zand aan onze benen hing. We moesten de auto bijna zelf kuisen. Zijn snelheidsmeter enzo werkten wel niet in de auto, maar owee als er een beetje zand in lag. We hebben hier wel veel plezier.
Gisteren hebben we met de meisjes van verpleegkunde pasta gekookt en een gezellige sangrianight gehad. Leuk om verhalen te wisselen en om over onze ervaringen allemaal te praten. Hopelijk is het in België al wat beter weer? Als jullie uur verandert zal er trouwens 2 uur verschil zijn met ons, want hier verandert er geen uur. Het zal spijtig genoeg nog steeds donker zijn om half 7 ’s avonds al.
Ook nog enkele nieuwe foto’s te bewonderen op:
Vele groetjes van de Obibini’s!
Normaal begonnen we deze week op de antenatal care, maar dat vonden we bij nader inzien toch niet zo'n goed idee. We zijn er twee dagen geweest, maar de choas was niet te overzien! Het gaat er helemaal niet aan toe zoals een prenatale raadpleging bij ons. Hier zitten de vrouwen met hun baby allemaal samen in een hete zaal te wachten op papieren en een snel onderzoek. We vonden dat we veel meer konden leren op verloskamer dus mochten we gelukkig van de hoofdvroedvrouw terug bij hun komen werken. We waren blij dat we die beslissing hadden genomen want deze week was het een helse drukte op verloskamer! Het is big season in de Ghaneese verloswereld deze maanden. We stonden er dan ook een paar keer echt helemaal alleen voor om een bevalling te doen, met alles erop en eraan. De vrouwen stroomden binnen in hun rolstoel met een infuus in de handen, werden ergens gedropt waar nog plaats was (vrijdag lagen er 13 vrouwen verspreid over 7 kamers en de gang) en door hun geschreeuw door konden wij aan de lopende band veel bijleren! Het gaf ons veel voldoening.
We doen nu meestal een ochtendshift, maar gaan de volgende weken ook enkele nachtshiften doen omdat er dan minder andere studenten zijn en we waarschijnlijk nog enkele ervaringen rijker gaan worden. Hopelijk kunnen we jullie dan nieuwe spannende verhalen vertellen!
We hebben deze week toch ook even gedacht hoe onvoorstelbaar de situaties hier soms zijn. Zoals woensdag, wanneer er een vrouw van een dood kindje aan het bevallen was. Toen het kindje dood in de bedpan lag en de vroedvrouw het tussen haar benen uit kwam nemen, liet ze ons zien dat het kindje zichzelf met de navelstreng had opgehangen in de buik. Geen moment om blij van te worden, maar toch was de vroedvrouw al zingend het kindje in een plastic zak aan het opbergen… Vreemd om te zien hoe anders ze ermee omgaan.
Vrijdag keken we elkaar ook even begrijpend aan toen we twee vrouwen zagen bevallen in eenzelfde kleine kamer. Het woord privacy kennen ze echt niet, iedereen komt wel eens binnen piepen tijdens een bevalling, zelfs de kuisvrouwen komen zich graag moeien.
Voor de rest van de week hebben we de lokale marktjes, zeg maar markten eigenlijk, eens bezocht. We moeten toegeven dat ondanks de drukte, vuiligheid en aanrakingen, we het nog wel leuk vonden! We hebben enkele leuke spulletjes op de kop kunnen tikken, vooral handtasjes dan en schoenen. We beginnen het afbieden nu ook steeds beter en beter te kunnen! Ook de taxichauffeurs kunnen ons niet meer afzetten, we laten niet met ons sollen. Na 6 taxi’s te weigeren vandaag, vonden we eindelijk een eerlijke chauffeur voor een eerlijke prijs, tot Femke riep hoe een grote kakkerlak er in de auto zat… de hele weg (en hij was lang want we stonden in de file) zaten we met onze benen omhoog (het zweet droop naar beneden) en de chauffeur deed niets anders dan lachen.. Daarom namen we voor de terugweg een deftigere taxi, we zagen geen kakkerlakken maar nu was de chauffeur boos omdat er nog zand aan onze benen hing. We moesten de auto bijna zelf kuisen. Zijn snelheidsmeter enzo werkten wel niet in de auto, maar owee als er een beetje zand in lag. We hebben hier wel veel plezier.
Gisteren hebben we met de meisjes van verpleegkunde pasta gekookt en een gezellige sangrianight gehad. Leuk om verhalen te wisselen en om over onze ervaringen allemaal te praten. Hopelijk is het in België al wat beter weer? Als jullie uur verandert zal er trouwens 2 uur verschil zijn met ons, want hier verandert er geen uur. Het zal spijtig genoeg nog steeds donker zijn om half 7 ’s avonds al.
Ook nog enkele nieuwe foto’s te bewonderen op:
Vele groetjes van de Obibini’s!
zondag 6 maart 2011
Alles mogelijk in Ghana
Dag lieve mensen,
Deze week was rustig op de verloskamer. Maandag hadden we nog een drukke dag, kwam er ook weer een vrouw binnen in premature arbeid. Ze was 26,5 weken en het hoofdje stak al tussen haar benen, ze werd op een verlostafel in de gang gelegd, wat het dichtst bij leek te zijn en ze mocht gewoon persen. Vroedvrouwen dachten dat het kindje er toch dood zou uitkomen dus moesten wij de vrouw gewoon zo laten liggen… Heel raar. Stonden wij daar met 5 blanken (nog drie duitse studenten geneeskunde en wij) te kijken naar een vrouw die haar baby er aan het uitpersen was in het midden van de gang en we mochten niets doen. Gelukkig kwam er een oudere vroedvrouw de vrouw toch helpen en het kindje werd levend geboren. De pruts woog maar 1,450 kg maar was heel sterk, hij werd naar de intensieve overgebracht. Wij hadden het wel gedacht dat het kindje levend ging geboren worden, maar voor de vroedvrouwen was dit toch weer een mirakel. Nog een beetje horror was in het begin van de dag eigenlijk. Nadat we ons hadden omgekleed liepen we door de gangen om te kijken hoeveel vrouwen er in arbeid waren en in de spoelruimte zagen we een zwarte plastic zak liggen op de gootsteen met handjes uit… lag er daar dus een overleden kindje van 4,1 kg dat ’s nachts geboren was gewoon te liggen.. Onze magen draaiden.
De volgende dagen was het rustiger, minder bevallingen, wel een keizersnede gezien, we hebben wat taakjes gekregen, vrouwen naar de materniteit gebracht, Ghanese dialecten geleerd en de vroedvrouwen moeten toegeven dat wij niets speciaals doen met ons haar. Ze vinden ons haar (vooral Femke’s haar eigenlijk) zoo mooi en vinden het heel raar dat we het gewoon maar wassen en laten drogen…
Woensdagavond hebben we eens van het uitgaansleven geproefd. We gingen met andere studenten mee naar een salsa-avond, heel fascinerend, wat een ritme hebben die mensen! Daarna was het nog reggae night op strand. Leuke sfeer, net als in een film stonden we tussen de negers met rasta’s met hun groen-geel-rood potske op. En maar dansen, zingen en roken dat ze doen. Heel grappig is dat we die mensen ’s avonds allemaal zien roken en overdag niet. We vroegen dit eens aan een taxichauffeur en hij vertelde ons dat als je in deze hitte een sigaret zou opsteken dat je dan “crazy in the mind” wordt, daarom is het hier taboe om overdag te roken. En dan halen ze dus hun schade in als de zon ondergaat.
Omdat het rustiger was op dienst deze week was het precies eens zo druk op strand, geen moment rust hebben we gehad. Rustig zwemmen in de zee was echt niet mogelijk dit weekend, als je nog maar een voet in de zee zet, word je aangesproken en als je een beetje verder gaat zwemmen voel je wel een negerhand die je been vastneemt… Allemaal willen ze onze vriend zijn.
Het is wel heel spijtig dat er in Accra zelf geen mooie stranden zijn, om naar een proper strand te gaan, rijden we eerst de vuile stranden voorbij waar de zee bruin ziet, waar mensen hun afval gooien, waar kleine jongens kaka doen (we keken allebei net uit het raampje van de taxi toen een kindje zijn kaka naar beneden viel, heel grappig) en toch zie je dan mensen vissen aan de rand van de zee… Goed dat we hier nog alleen maar fishsticks gegeten hebben, denken we dan.
Morgen is het normaal een vakantiedag voor de Ghanezen want vandaag is het Independence day, maar wij gaan toch flink werken! We hopen zo om goed te scoren, hihi.
We hebben nog enkele nieuwe foto's online gezet: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/25Febr6Maart?feat=directlink
Tot een van de volgende dagen!
xx
zaterdag 26 februari 2011
Nieuwe foto's
Dag lieve bloggers,
We hebben vandaag nog wat foto's op de webalbum kunnen zetten, hier alvast de link: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/1924Febr?feat=directlink
De andere albums zijn nu ook openbaar gemaakt, dus we hopen dat iedereen ze kan zien!
Donderdag was nog een heel drukke dag op stage, de 9 verloskamers lagen vol en de drie verlostafels op de gang ook. Op zich geen probleem want er waren ook studenten genoeg om te helpen, maar toch werd het een heel chaotische dag. Toen de vroedvrouwen met hun ronde begonnen, gingen ze gewoon bij elke vrouw de vliezen breken, synto opstarten (om de weeën op te drijven) en iets in de bil geven om te kalmeren. Met als gevolg dat alle vrouwen na enkele uren tegelijk begonnen te bevallen. De meeste bevallingen waren dan ook niet goed, bij de ene bleef de placenta vastzitten, bij een andere kwamen de schouders niet, bij een derde kwam het kindje eerst met de piemel en de balletjes, en zo verder.. Het was een heen en weer geloop en geroep en daarbij nog eens het gekrijs van de vrouwen in arbeid, vermoeiend om een overzicht te houden over het hele gebeuren.
Gelukkig was vrijdag een iets rustigere dag en hebben we nog wat kunnen bijpraten met de vroedvrouwen.
Het heeft hier ook nog eens stevig gestormd vannacht waardoor we niet goed konden slapen en we hoopten dat we dan vandaag eens konden uitslapen, maar niets was minder waar. We snappen niet hoe ze het altijd maar kunnen doen maar elke morgen is er wel een ander lawaai dat ons wakker krijgt..grote vogels met een rode snavel, moslims, muziek, fluitende neger, roepende vrouwen, noem maar op. Maar we klagen niet, de zalige zon heeft dit vandaag weer helemaal goedgemaakt!
Tot blogs! x
We hebben vandaag nog wat foto's op de webalbum kunnen zetten, hier alvast de link: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/1924Febr?feat=directlink
De andere albums zijn nu ook openbaar gemaakt, dus we hopen dat iedereen ze kan zien!
Donderdag was nog een heel drukke dag op stage, de 9 verloskamers lagen vol en de drie verlostafels op de gang ook. Op zich geen probleem want er waren ook studenten genoeg om te helpen, maar toch werd het een heel chaotische dag. Toen de vroedvrouwen met hun ronde begonnen, gingen ze gewoon bij elke vrouw de vliezen breken, synto opstarten (om de weeën op te drijven) en iets in de bil geven om te kalmeren. Met als gevolg dat alle vrouwen na enkele uren tegelijk begonnen te bevallen. De meeste bevallingen waren dan ook niet goed, bij de ene bleef de placenta vastzitten, bij een andere kwamen de schouders niet, bij een derde kwam het kindje eerst met de piemel en de balletjes, en zo verder.. Het was een heen en weer geloop en geroep en daarbij nog eens het gekrijs van de vrouwen in arbeid, vermoeiend om een overzicht te houden over het hele gebeuren.
Gelukkig was vrijdag een iets rustigere dag en hebben we nog wat kunnen bijpraten met de vroedvrouwen.
Het heeft hier ook nog eens stevig gestormd vannacht waardoor we niet goed konden slapen en we hoopten dat we dan vandaag eens konden uitslapen, maar niets was minder waar. We snappen niet hoe ze het altijd maar kunnen doen maar elke morgen is er wel een ander lawaai dat ons wakker krijgt..grote vogels met een rode snavel, moslims, muziek, fluitende neger, roepende vrouwen, noem maar op. Maar we klagen niet, de zalige zon heeft dit vandaag weer helemaal goedgemaakt!
Tot blogs! x
woensdag 23 februari 2011
This is Africaa
Goodafternoon!
Alé zo ne goeie was het vandaag niet, maar toch. In het weekend dagje naar het strand geweest, deed ons eens deugd om ons te kunnen verfrissen in de zee en wat uit te rusten. Echt helemaal gerust liggen we daar niet want als de mensen ons zien, willen ze natuurlijk alles aan ons verkopen. Maar het was een fijn weekend!
Maandag was een vrij rustige dag op dienst, we vonden het zelfs een beetje saai omdat er ineens ook 7 studenten bij waren gekomen en er bijna geen vrouwen lagen. Dus we moesten het werk te veel verdelen.
We hadden beter niet gezegd dat we het saai vonden want gisteren en vandaag waren het tegendeel. Gisteren hebben we zeker 8 bevallingen op 5 uur gezien, het was van de ene kamer naar de andere lopen. Het ging ook niet altijd even vlotjes zoals de bevallingen die we de eerste week meemaakten en het was zo’n chaos op de dienst. Dokters, vroedvrouwen, studenten, kuismannen, iedereen liep door elkaar en riep in een onverstaanbare taal tegen elkaar. Vermoeiend om daartussen een kind proberen te verzorgen op de gang… Het ergste was toch wel de vrouwen die geknipt worden met een botte schaar. Hier ligt geen enkele vrouw met een epidurale verdoving dus het doet zoiezo al vreselijk veel pijn om dan geknipt te worden en als het dan nog met een botte schaar moet gebeuren zodat er niet in 1 maar zeker 3 keer geknipt moet worden, is het gekrijs niet om aan te horen. We kregen er kippenvel van. Hadden we maar materiaal meegenomen uit België, zodat ze hier niet telkens met dezelfde 2 scharen moeten knippen.
Gelukkig hebben we de shift overleefd en zijn we nog naar de winkel kunnen gaan om een voorraadje in te slaan, zo kunnen we zelf wat meer koken zonder (hopelijk) al te veel op de wc te moeten zitten.
Vandaag hadden we eigenlijk niet veel zin om te gaan, het had zo hard geregend deze nacht dat we nog heel moe waren. We hebben onszelf toch overwonnen en nog wat miserie meegemaakt dan. Het begon wat leuker, we leerden de studenten kennen die erg geïnteresseerd waren in de Belgische jongens. We beloofden dat we hun foto’s gingen doorgeven en op zoek gaan naar een geschikte man voor hen. We kochten ook een echt ‘grey’s anatomy-kapje’, veel professioneler dan het groene stoffen ding op ons hoofd dat eigenlijk niet veel bescherming gaf.
Er lagen genoeg zwangeren op de gang maar de bevallingen gingen minder goed, de baby kwam er telkens slecht uit. Lisa haar bevalling werd achteraf een mirakel genoemd, de vrouw was binnengekomen en had gezegd dat haar baby in de buik dood was. De vroedvrouwen hadden haar een kamer gegeven omdat de vrouw in arbeid was en zijn daar niet verder op ingegaan. Een paar uur later was de vrouw zo hard aan het schreeuwen en bleek dat het hoofdje klaar zat om geboren te worden. De vroedvrouw zei dat we de vrouw gewoon een bedpan moesten geven om haar baby daarin te “werpen” omdat die toch dood zou geboren worden volgens haar. Dit was echt mensonterend eigenlijk en ik hielp de vrouw met de bevalling, het kind was 3 keer met de navelstreng omstrengeld en werd ook met een enorme stank geboren. Toen ik de navelstreng eraf haalde begon het kind bij wonder toch een beetje te ademen. De vroedvrouw heeft het kind overgenomen en ondersteboven gehangen, ze noemde hem lachend de “bedpanbaby”. De baby ligt nu op de neonatologie en we hopen dat het goed komt. We zijn er wel niet zo zeker van omdat het op de neonatologie echt boemvol kindjes lag (soms 3 in 1 incubator) maar we blijven positief denken!
Na dit avontuur hadden we geen tijd om even te bekomen want aan de andere kant van de gang was er een vrouw een baby van 4,1 kg aan het uitpersen. De baby was te groot voor de vrouw waardoor zij erg gescheurd was en veel bloed verloor. Het was geen zicht. Bloedplassen op de grond, spatten tegen de muur. Het leek of er net iemand geslacht was. Gelukkig werd er nu een dokter bijgeroepen die de vrouw er terug bovenop heeft gebracht.
Wat zal morgen brengen?
vrijdag 18 februari 2011
Einde stageweek 1
Dag thuisfront!
Onze eerste stageweek zit erop, de tijd is snel gegaan! We zijn wel echt moe nu, we zien hier dan ook altijd minstens 5 bevallingen per shift. Het is 'big season' in Ghana voor de bevallingen en zo horen we elke morgen als we aankomen 'the place is full!'
Daar klagen we natuurlijk niet om, we zijn blij dat we hier zoveel kunnen leren en na deze week zijn ze het ook wat gewoon dat we op hun dienst rondlopen en mogen we elke dag meer helpen.
De werkwijze gaat hier wel totaal anders..
De vrouwen komen goed in arbeid binnengewandeld of in een rolstoel, die meestal al doordrenkt is met bloed van andere vrouwen, en krijgen dan een bed toegewezen. De gelukkigen onder hen kunnen in een aparte kleine kamer liggen, anderen worden gewoon in de gang op een primitieve kapotte verlostafel gelegd met de benen wagenwijd open zodat iedereen goed kan zien wanneer het hoofdje eruit komt. Er wordt dan wat heen en weer geroepen in een onverstaanbare taal hoe ver de vrouw staat en waarom ze is binnengekomen. Normaal worden er dan parameters genomen maar dikwijls is daar echt geen tijd meer voor en hebben de vrouwen beneden al zo lang moeten wachten dat ze hun baby er gewoon uitpersen in bed, in de gang, op de bedpan,..
De eerste dagen waren we zelf altijd te laat om de hele bevalling mee te maken omdat de vrouwen allemaal lagen te krijsen en we niet wisten waar we eerst moesten gaan kijken. Nu beginnen we de gang van zaken wel gewoon te worden en hebben we al bevallingen kunnen assisteren.
Steriliteit kennen ze hier wel niet, ze doen dan wel twee paar handschoenen over elkaar aan, maar die worden voor alles gebruikt, het lijkt of ze hun steriele handschoenen steriel aandoen maar vegen dan gewoontjes hun zweet van hun voorhoofd tijdens de uitdrijving van de baby. Syntocinon prikken ze ook gewoon met de eerste beste spuit die er ligt recht in de infuuszak.
Veel materiaal voor tijdens de bevalling is er ook niet, voor alles worden maandverbanden gebruikt of toiletpapier en bebloede doeken worden telkens herbruikt.
De vroedvrouwen gaan ook veel harder om met de zwangere vrouwen, ze moeten hun pijn maar verbijten. Als ze bijvoorbeeld gescheurd zijn, dit moet genaaid worden en de vrouw stribbelt tegen roepen ze "the baby is out, what is your problem!"
Gelukkig krijgen wij nog even observatietijd voor we zelf mogen beginnen naaien. We doen de eerste zorgen van de baby (die gewoon aan de armen of benen omhoog wordt getrokken) en zorgen dat de vrouw de dingen die ze nodig heeft kan kopen. Want hier wordt de hele dag met geld over en weer gegooid. De vrouwen moeten echt àlles zelf meebrengen (lakens, maandverbanden, pampertje, plastic, eten, drinken,...) en als ze iets vergeten zijn kunnen ze het kopen bij de vroedvrouwen die met hun geldbeugeltje rondlopen. Ze hebben wel geen medelijden, daarstraks zagen we een vrouw die helemaal niks bij had en toen wij een pampertje wilden geven aan de baby, die maar 1,6 kg woog, werden we terechtgewezen omdat de vrouw dat moest kopen.
We verschoten toch wel van een erger verhaal, dinsdag hadden we de arbeid opgevolgd van een vrouw die al enkele uren zwaar aan het afzien was, toen ze op een moment ontdekte dat het kind eigenlijk in stuit lag. In het dossier stond telkens hoofdligging vermeld en niemand had dat echt nog nagekeken. De dokter besliste na lang lummelen dat er een keizersnede ging gebeuren en zo gingen wij toch met een gerust gevoel naar huis. De volgende dag vroegen we hoe het was afgelopen met die vrouw en ze vertelden ons dat het kind gestorven was en dit door de moeder haar fout omdat die geperst had.. Na verder te vragen werd het ons duidelijk dat de vrouw nog heel lang had moeten wachten voor die keizersnede omdat er geen bedden vrij waren in de operatiezaal, waardoor ze de persdrang niet meer kon tegenhouden en de baby eruit had geduwd. Het hoofdje was echter blijven vastzitten en zo is de baby gestorven. Volgens ons was dit eerder de fout van het ziekenhuis dan, maarja.
Zo gebeuren er elke dag zoveel dingen dat we niet weten wat eerst te vertellen! We zijn zo moe door al die prikkels te moeten verwerken. Vandaag hebben we ook allebei apart een vroedvrouw toegewezen gekregen die ons zal opvolgen tijdens de stageperiode. Die van Lisa is de oudste en heeft al uniformen van ons gestolen vermoeden we (we mogen echt nergens iets achterlaten of het is weg..) en die van Femke wou haar al uithuwelijken aan een oude neger. Ze hebben tevens allebei een baardje. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen!
Speciaal voor jullie hebben we stiekem achter de hoekjes ook enkele foto's gemaakt van de dienst, zodat jullie je ook een beeld kunnen vormen bij onze verhalen. Het is echt heel moeilijk om die situaties en toestanden te beschrijven. Kijk maar op onze link!
We gaan morgen op zoek naar een rustig plekje op het strand, zodat we uitgerust (en hopelijk zonder dat ze te veel hebben gestolen) aan onze nieuwe werkweek kunnen beginnen!
Veel liefs en groetjes
Onze eerste stageweek zit erop, de tijd is snel gegaan! We zijn wel echt moe nu, we zien hier dan ook altijd minstens 5 bevallingen per shift. Het is 'big season' in Ghana voor de bevallingen en zo horen we elke morgen als we aankomen 'the place is full!'
Daar klagen we natuurlijk niet om, we zijn blij dat we hier zoveel kunnen leren en na deze week zijn ze het ook wat gewoon dat we op hun dienst rondlopen en mogen we elke dag meer helpen.
De werkwijze gaat hier wel totaal anders..
De vrouwen komen goed in arbeid binnengewandeld of in een rolstoel, die meestal al doordrenkt is met bloed van andere vrouwen, en krijgen dan een bed toegewezen. De gelukkigen onder hen kunnen in een aparte kleine kamer liggen, anderen worden gewoon in de gang op een primitieve kapotte verlostafel gelegd met de benen wagenwijd open zodat iedereen goed kan zien wanneer het hoofdje eruit komt. Er wordt dan wat heen en weer geroepen in een onverstaanbare taal hoe ver de vrouw staat en waarom ze is binnengekomen. Normaal worden er dan parameters genomen maar dikwijls is daar echt geen tijd meer voor en hebben de vrouwen beneden al zo lang moeten wachten dat ze hun baby er gewoon uitpersen in bed, in de gang, op de bedpan,..
De eerste dagen waren we zelf altijd te laat om de hele bevalling mee te maken omdat de vrouwen allemaal lagen te krijsen en we niet wisten waar we eerst moesten gaan kijken. Nu beginnen we de gang van zaken wel gewoon te worden en hebben we al bevallingen kunnen assisteren.
Steriliteit kennen ze hier wel niet, ze doen dan wel twee paar handschoenen over elkaar aan, maar die worden voor alles gebruikt, het lijkt of ze hun steriele handschoenen steriel aandoen maar vegen dan gewoontjes hun zweet van hun voorhoofd tijdens de uitdrijving van de baby. Syntocinon prikken ze ook gewoon met de eerste beste spuit die er ligt recht in de infuuszak.
Veel materiaal voor tijdens de bevalling is er ook niet, voor alles worden maandverbanden gebruikt of toiletpapier en bebloede doeken worden telkens herbruikt.
De vroedvrouwen gaan ook veel harder om met de zwangere vrouwen, ze moeten hun pijn maar verbijten. Als ze bijvoorbeeld gescheurd zijn, dit moet genaaid worden en de vrouw stribbelt tegen roepen ze "the baby is out, what is your problem!"
Gelukkig krijgen wij nog even observatietijd voor we zelf mogen beginnen naaien. We doen de eerste zorgen van de baby (die gewoon aan de armen of benen omhoog wordt getrokken) en zorgen dat de vrouw de dingen die ze nodig heeft kan kopen. Want hier wordt de hele dag met geld over en weer gegooid. De vrouwen moeten echt àlles zelf meebrengen (lakens, maandverbanden, pampertje, plastic, eten, drinken,...) en als ze iets vergeten zijn kunnen ze het kopen bij de vroedvrouwen die met hun geldbeugeltje rondlopen. Ze hebben wel geen medelijden, daarstraks zagen we een vrouw die helemaal niks bij had en toen wij een pampertje wilden geven aan de baby, die maar 1,6 kg woog, werden we terechtgewezen omdat de vrouw dat moest kopen.
We verschoten toch wel van een erger verhaal, dinsdag hadden we de arbeid opgevolgd van een vrouw die al enkele uren zwaar aan het afzien was, toen ze op een moment ontdekte dat het kind eigenlijk in stuit lag. In het dossier stond telkens hoofdligging vermeld en niemand had dat echt nog nagekeken. De dokter besliste na lang lummelen dat er een keizersnede ging gebeuren en zo gingen wij toch met een gerust gevoel naar huis. De volgende dag vroegen we hoe het was afgelopen met die vrouw en ze vertelden ons dat het kind gestorven was en dit door de moeder haar fout omdat die geperst had.. Na verder te vragen werd het ons duidelijk dat de vrouw nog heel lang had moeten wachten voor die keizersnede omdat er geen bedden vrij waren in de operatiezaal, waardoor ze de persdrang niet meer kon tegenhouden en de baby eruit had geduwd. Het hoofdje was echter blijven vastzitten en zo is de baby gestorven. Volgens ons was dit eerder de fout van het ziekenhuis dan, maarja.
Zo gebeuren er elke dag zoveel dingen dat we niet weten wat eerst te vertellen! We zijn zo moe door al die prikkels te moeten verwerken. Vandaag hebben we ook allebei apart een vroedvrouw toegewezen gekregen die ons zal opvolgen tijdens de stageperiode. Die van Lisa is de oudste en heeft al uniformen van ons gestolen vermoeden we (we mogen echt nergens iets achterlaten of het is weg..) en die van Femke wou haar al uithuwelijken aan een oude neger. Ze hebben tevens allebei een baardje. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen!
Speciaal voor jullie hebben we stiekem achter de hoekjes ook enkele foto's gemaakt van de dienst, zodat jullie je ook een beeld kunnen vormen bij onze verhalen. Het is echt heel moeilijk om die situaties en toestanden te beschrijven. Kijk maar op onze link!
We gaan morgen op zoek naar een rustig plekje op het strand, zodat we uitgerust (en hopelijk zonder dat ze te veel hebben gestolen) aan onze nieuwe werkweek kunnen beginnen!
Veel liefs en groetjes
dinsdag 15 februari 2011
Dit is het adres van onze woonst tot 8 mei:
Osdahouse Home Lodge Latebiokoshie Accra
PO BOX M2795
ACCRA
GHANA
En de link naar de eerste foto's:
https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/Ghana714Febr?authkey=Gv1sRgCJaHnKHyrLD0nQE&feat=directlink
x
Osdahouse Home Lodge Latebiokoshie Accra
PO BOX M2795
ACCRA
GHANA
En de link naar de eerste foto's:
https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/Ghana714Febr?authkey=Gv1sRgCJaHnKHyrLD0nQE&feat=directlink
x
Weekend en eerste stagedag!
Dag lieve allemaal,
Drie drukke dagen achter de rug in het land der Ghanezen. Na wat internetproblemen kunnen we onze blog nog eens bewerken nu.
Dit weekend zijn we met de meisjes van verpleegkunde en nog andere medische studenten (uit Duitsland, US en van Ghana zelf) erop uit getrokken naar enkele toeristische plekjes. Na heel wat gelummel en getreuzel (we moeten de African time echt nog gewoon worden, alles gaat hier tien keer trager, no stress..) konden we zaterdag tegen de middag vertrekken met een busje richting Cape Coast. Ghanezen zijn ook echt crazy drivers, borden van 50 km/u betekenen voor hun over de baan scheuren tegen minstens 150 km/u en dan nog zoveel mogelijk auto's inhalen en op het nippertje een tegenligger kruisen.. slecht voor ons hart.
Gelukkig veilig aangekomen, bezochten we daar het slavenfort van Cape Coast en hadden een mooi zicht op de zee. Blij dat we wat natuur zagen want het is vermoeiend om de hele tijd in de drukke hoofdstad te leven. Hier wonen zoveel mensen op eenzelfde plekje en je ziet zoveel taferelen dat je niet weet waar je eerst moet kijken.
We hebben daar nog lekker gegeten, waren bijna verhongerd want ja ook op het eten moet je minstens 2 uur wachten en hadden nog een leuke tijd op het strand onder een mooie sterrenhemel.
Volgende ochtend stond iedereen alweer om 10 uur klaar met dikke ogen. Niemand had echt goed geslapen in het hostel. Om 6u beginnen de Ghanezen al te leven en liefst met veel luide muziek op. Dat was voor ons nog midden in de nacht..
Terug de baan op tegen hoge snelheid op naar Kakum National Park. We beklommen daar het regenwoud over touwbruggen, niet voor watjes hoor! De mooie natuur maakte dat wel goed. Daarna hadden onze Ghaneze "gidsen" ons warm gemaakt om naar krokodillen te gaan kijken maar dat bleek een flop te zijn. We zagen één krokodil, wat meer leek op een stuk hout in het water en het stonk daar verschrikkelijk.
Om de uitstapjes af te sluiten en ons wat op te frissen zijn we nog in de zee gaan zwemmen aan een mooi stuk strand, de foto's komen eraan! Om jullie daar in het grijze België toch wel een beetje jaloers te maken...
Nu, dat was allemaal heel leuk maar vanaf vandaag is het werken geblazen!
Onze eerste stagedag verliep niet direct op wieltjes, de mensen begrepen niet dat wij naar hier waren gekomen op bevallingen te doen, zij wilden ons liever op verschillende diensten zetten zodat we overal wat konden gaan helpen. Maar daar waren wij wel even niet akkoord mee. Na weer enkele uurtjes wachten en enkele onderhandelingen later hebben we toch een faire deal kunnen sluiten met een van de verantwoordelijke vroedvrouwen.
We hebben het gebouw en de dienst dus al wat kunnen verkennen vandaag voor de tijd die er nog overschoot en zagen dan ineens ook een bevalling in bed bij een vrouw die ze eigenlijk net gingen verhuizen voor een keizersnede, kindje was niet wel niet goed maar werd rustig, zonder stress op de gang gereanimeerd.. Geen paniek in Korle-Bu!
Het is allemaal vrij primitief en niet steriel, het gaat totaal anders dan bij ons, maar daarom zijn we natuurlijk naar hier gekomen. We zijn benieuwd naar wat de volgende dagen en weken ons zullen brengen!
Zo, nu zijn jullie terug even op de hoogte van de gang van zaken hier in Ghana, we gaan nu slapen want het zijn vermoeiende en hete dagen. Femke is nog aan het prutsen met de foto's op picasa, die komen er dus dadelijk nog wel aan, samen met ons adres. Voor de briefschrijvers onder jullie...of degenen die het niet kunnen laten om goeie Belgische chocolade op te sturen...
Warme kussen,
Drie drukke dagen achter de rug in het land der Ghanezen. Na wat internetproblemen kunnen we onze blog nog eens bewerken nu.
Dit weekend zijn we met de meisjes van verpleegkunde en nog andere medische studenten (uit Duitsland, US en van Ghana zelf) erop uit getrokken naar enkele toeristische plekjes. Na heel wat gelummel en getreuzel (we moeten de African time echt nog gewoon worden, alles gaat hier tien keer trager, no stress..) konden we zaterdag tegen de middag vertrekken met een busje richting Cape Coast. Ghanezen zijn ook echt crazy drivers, borden van 50 km/u betekenen voor hun over de baan scheuren tegen minstens 150 km/u en dan nog zoveel mogelijk auto's inhalen en op het nippertje een tegenligger kruisen.. slecht voor ons hart.
Gelukkig veilig aangekomen, bezochten we daar het slavenfort van Cape Coast en hadden een mooi zicht op de zee. Blij dat we wat natuur zagen want het is vermoeiend om de hele tijd in de drukke hoofdstad te leven. Hier wonen zoveel mensen op eenzelfde plekje en je ziet zoveel taferelen dat je niet weet waar je eerst moet kijken.
We hebben daar nog lekker gegeten, waren bijna verhongerd want ja ook op het eten moet je minstens 2 uur wachten en hadden nog een leuke tijd op het strand onder een mooie sterrenhemel.
Volgende ochtend stond iedereen alweer om 10 uur klaar met dikke ogen. Niemand had echt goed geslapen in het hostel. Om 6u beginnen de Ghanezen al te leven en liefst met veel luide muziek op. Dat was voor ons nog midden in de nacht..
Terug de baan op tegen hoge snelheid op naar Kakum National Park. We beklommen daar het regenwoud over touwbruggen, niet voor watjes hoor! De mooie natuur maakte dat wel goed. Daarna hadden onze Ghaneze "gidsen" ons warm gemaakt om naar krokodillen te gaan kijken maar dat bleek een flop te zijn. We zagen één krokodil, wat meer leek op een stuk hout in het water en het stonk daar verschrikkelijk.
Om de uitstapjes af te sluiten en ons wat op te frissen zijn we nog in de zee gaan zwemmen aan een mooi stuk strand, de foto's komen eraan! Om jullie daar in het grijze België toch wel een beetje jaloers te maken...
Nu, dat was allemaal heel leuk maar vanaf vandaag is het werken geblazen!
Onze eerste stagedag verliep niet direct op wieltjes, de mensen begrepen niet dat wij naar hier waren gekomen op bevallingen te doen, zij wilden ons liever op verschillende diensten zetten zodat we overal wat konden gaan helpen. Maar daar waren wij wel even niet akkoord mee. Na weer enkele uurtjes wachten en enkele onderhandelingen later hebben we toch een faire deal kunnen sluiten met een van de verantwoordelijke vroedvrouwen.
We hebben het gebouw en de dienst dus al wat kunnen verkennen vandaag voor de tijd die er nog overschoot en zagen dan ineens ook een bevalling in bed bij een vrouw die ze eigenlijk net gingen verhuizen voor een keizersnede, kindje was niet wel niet goed maar werd rustig, zonder stress op de gang gereanimeerd.. Geen paniek in Korle-Bu!
Het is allemaal vrij primitief en niet steriel, het gaat totaal anders dan bij ons, maar daarom zijn we natuurlijk naar hier gekomen. We zijn benieuwd naar wat de volgende dagen en weken ons zullen brengen!
Zo, nu zijn jullie terug even op de hoogte van de gang van zaken hier in Ghana, we gaan nu slapen want het zijn vermoeiende en hete dagen. Femke is nog aan het prutsen met de foto's op picasa, die komen er dus dadelijk nog wel aan, samen met ons adres. Voor de briefschrijvers onder jullie...of degenen die het niet kunnen laten om goeie Belgische chocolade op te sturen...
Warme kussen,
woensdag 9 februari 2011
Dag 2 in Ghana
Hello,
Taxi please!!
Hiermee begon onze tweede dag.
Na een vermoeiende reis hebben we toch een goeie nacht gehad in de b&b.
We werden wakker door het geschreeuw van twee ongelooflijk schattige kindjes.
Onze eerste indrukken waren dat het hier ongelooflijk drukkend warm is, rommelig, vuil (op sommige plaatsen), afzetters, maar vriendelijke mensen en op het eerste zicht een mooie stad.
Als we in de taxi door de stad scheurden leek het net of we in een film waren beland.
Als eerste zijn we op zoek gegaan naar internet omdat we het adres van ons guesthouse vergeten waren.
Dit hebben we dan ook gevonden, en duidelijk, het werkt, maar traag en beperkt.
Veel skypen zal er dus voorlopig niet inzitten.
We zijn ook langs het Korle Bu Teaching hospital geweest. Hier wisten ze natuurlijk van 'toeten of blazen'.
Bij het horen van het woordje 'midwife' bekeken ze ons bedenkelijk aan. Ze vroegen zich af wat wij hier als twee Belgische meisjes in gods naam kwamen zoeken. Na lang overleg, discussiëren en vooral wachten werden we officieel begeleid naar het bureau van de directrice. We kregen een heuse ondervraging die we gelukkig overleefd hebben.
Morgen gaan we terug om de geldzaken te regelen.
Toch ongelooflijk die Ghanezen, geld krijgen van buitenlanders die hier vrijwillig komen werken.
We zagen ook de meisjes van verpleegkunde die al begonnen zijn met werken. Samen met deze meisjes hadden we een lokale verpleegkundige aan ons been die zo gezegd de weg kende.
Wanneer ze moe bleek te zijn en geen zin meer had om met ons te praten liet ze ons achter in the middle of nowhere.
Van daaruit hebben we dan toch gelukkig ons guesthouse gevonden waar we verassend genoeg zeer vriendelijk werden onthaald door Emanuel en Samuel.
The big boss was er niet dus morgen regelen we dit verder.
Als we daar gesetteld zijn zullen we ons adres op de blog zetten.
Het zag er veelbelovend uit!
Liefs
dinsdag 8 februari 2011
Schiphol
En hier zitten we dan..
Onze bagage ingecheckt, afscheid genomen en al twee uur aan het wachten op onze vlucht naar Accra. Alles verloopt vlot tot nu toe, we hebben zoals jullie dus kunnen merken een free internet hotspot gespot!
We zullen om 14 uur opstijgen en tegen 20 uur aankomen in Accra, we zijn wel benieuwd! Femke regelt de laatste zaken terwijl ik sebiet de roddelboekjes eens onder de loep zal nemen.
Veel liefs en tot gauw!
Onze bagage ingecheckt, afscheid genomen en al twee uur aan het wachten op onze vlucht naar Accra. Alles verloopt vlot tot nu toe, we hebben zoals jullie dus kunnen merken een free internet hotspot gespot!
We zullen om 14 uur opstijgen en tegen 20 uur aankomen in Accra, we zijn wel benieuwd! Femke regelt de laatste zaken terwijl ik sebiet de roddelboekjes eens onder de loep zal nemen.
Veel liefs en tot gauw!
zondag 30 januari 2011
Nog 8 keer slapen..
..en het is zover!
Nog even uitgebreid afscheid nemen van onze dierbaren en zien wat we allemaal meekrijgen in onze zakken en we kunnen vertrekken. We hebben er alvast zin in.
Hier kunnen jullie onze avonturen volgen en laten weten hoe het in het verre België gaat!
Veel liefs en tot gauw!
Nog even uitgebreid afscheid nemen van onze dierbaren en zien wat we allemaal meekrijgen in onze zakken en we kunnen vertrekken. We hebben er alvast zin in.
Hier kunnen jullie onze avonturen volgen en laten weten hoe het in het verre België gaat!
Veel liefs en tot gauw!
Abonneren op:
Reacties (Atom)