Hey Obroeni’s,
Normaal begonnen we deze week op de antenatal care, maar dat vonden we bij nader inzien toch niet zo'n goed idee. We zijn er twee dagen geweest, maar de choas was niet te overzien! Het gaat er helemaal niet aan toe zoals een prenatale raadpleging bij ons. Hier zitten de vrouwen met hun baby allemaal samen in een hete zaal te wachten op papieren en een snel onderzoek. We vonden dat we veel meer konden leren op verloskamer dus mochten we gelukkig van de hoofdvroedvrouw terug bij hun komen werken. We waren blij dat we die beslissing hadden genomen want deze week was het een helse drukte op verloskamer! Het is big season in de Ghaneese verloswereld deze maanden. We stonden er dan ook een paar keer echt helemaal alleen voor om een bevalling te doen, met alles erop en eraan. De vrouwen stroomden binnen in hun rolstoel met een infuus in de handen, werden ergens gedropt waar nog plaats was (vrijdag lagen er 13 vrouwen verspreid over 7 kamers en de gang) en door hun geschreeuw door konden wij aan de lopende band veel bijleren! Het gaf ons veel voldoening.
We doen nu meestal een ochtendshift, maar gaan de volgende weken ook enkele nachtshiften doen omdat er dan minder andere studenten zijn en we waarschijnlijk nog enkele ervaringen rijker gaan worden. Hopelijk kunnen we jullie dan nieuwe spannende verhalen vertellen!
We hebben deze week toch ook even gedacht hoe onvoorstelbaar de situaties hier soms zijn. Zoals woensdag, wanneer er een vrouw van een dood kindje aan het bevallen was. Toen het kindje dood in de bedpan lag en de vroedvrouw het tussen haar benen uit kwam nemen, liet ze ons zien dat het kindje zichzelf met de navelstreng had opgehangen in de buik. Geen moment om blij van te worden, maar toch was de vroedvrouw al zingend het kindje in een plastic zak aan het opbergen… Vreemd om te zien hoe anders ze ermee omgaan.
Vrijdag keken we elkaar ook even begrijpend aan toen we twee vrouwen zagen bevallen in eenzelfde kleine kamer. Het woord privacy kennen ze echt niet, iedereen komt wel eens binnen piepen tijdens een bevalling, zelfs de kuisvrouwen komen zich graag moeien.
Voor de rest van de week hebben we de lokale marktjes, zeg maar markten eigenlijk, eens bezocht. We moeten toegeven dat ondanks de drukte, vuiligheid en aanrakingen, we het nog wel leuk vonden! We hebben enkele leuke spulletjes op de kop kunnen tikken, vooral handtasjes dan en schoenen. We beginnen het afbieden nu ook steeds beter en beter te kunnen! Ook de taxichauffeurs kunnen ons niet meer afzetten, we laten niet met ons sollen. Na 6 taxi’s te weigeren vandaag, vonden we eindelijk een eerlijke chauffeur voor een eerlijke prijs, tot Femke riep hoe een grote kakkerlak er in de auto zat… de hele weg (en hij was lang want we stonden in de file) zaten we met onze benen omhoog (het zweet droop naar beneden) en de chauffeur deed niets anders dan lachen.. Daarom namen we voor de terugweg een deftigere taxi, we zagen geen kakkerlakken maar nu was de chauffeur boos omdat er nog zand aan onze benen hing. We moesten de auto bijna zelf kuisen. Zijn snelheidsmeter enzo werkten wel niet in de auto, maar owee als er een beetje zand in lag. We hebben hier wel veel plezier.
Gisteren hebben we met de meisjes van verpleegkunde pasta gekookt en een gezellige sangrianight gehad. Leuk om verhalen te wisselen en om over onze ervaringen allemaal te praten. Hopelijk is het in België al wat beter weer? Als jullie uur verandert zal er trouwens 2 uur verschil zijn met ons, want hier verandert er geen uur. Het zal spijtig genoeg nog steeds donker zijn om half 7 ’s avonds al.
Ook nog enkele nieuwe foto’s te bewonderen op:
Vele groetjes van de Obibini’s!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten