Einde stageweek 1

Dag thuisfront!

Onze eerste stageweek zit erop, de tijd is snel gegaan! We zijn wel echt moe nu, we zien hier dan ook altijd minstens 5 bevallingen per shift. Het is 'big season' in Ghana voor de bevallingen en zo horen we elke morgen als we aankomen 'the place is full!'
Daar klagen we natuurlijk niet om, we zijn blij dat we hier zoveel kunnen leren en na deze week zijn ze het ook wat gewoon dat we op hun dienst rondlopen en mogen we elke dag meer helpen.
De werkwijze gaat hier wel totaal anders..

De vrouwen komen goed in arbeid binnengewandeld of in een rolstoel, die meestal al doordrenkt is met bloed van andere vrouwen, en krijgen dan een bed toegewezen. De gelukkigen onder hen kunnen in een aparte kleine kamer liggen, anderen worden gewoon in de gang op een primitieve kapotte verlostafel gelegd met de benen wagenwijd open zodat iedereen goed kan zien wanneer het hoofdje eruit komt. Er wordt dan wat heen en weer geroepen in een onverstaanbare taal hoe ver de vrouw staat en waarom ze is binnengekomen. Normaal worden er dan parameters genomen maar dikwijls is daar echt geen tijd meer voor en hebben de vrouwen beneden al zo lang moeten wachten dat ze hun baby er gewoon uitpersen in bed, in de gang, op de bedpan,..
De eerste dagen waren we zelf altijd te laat om de hele bevalling mee te maken omdat de vrouwen allemaal lagen te krijsen en we niet wisten waar we eerst moesten gaan kijken. Nu beginnen we de gang van zaken wel gewoon te worden en hebben we al bevallingen kunnen assisteren.
Steriliteit kennen ze hier wel niet, ze doen dan wel twee paar handschoenen over elkaar aan, maar die worden voor alles gebruikt, het lijkt of ze hun steriele handschoenen steriel aandoen maar vegen dan gewoontjes hun zweet van hun voorhoofd tijdens de uitdrijving van de baby. Syntocinon prikken ze ook gewoon met de eerste beste spuit die er ligt recht in de infuuszak.
Veel materiaal voor tijdens de bevalling is er ook niet, voor alles worden maandverbanden gebruikt of toiletpapier en bebloede doeken worden telkens herbruikt.
De vroedvrouwen gaan ook veel harder om met de zwangere vrouwen, ze moeten hun pijn maar verbijten. Als ze bijvoorbeeld gescheurd zijn, dit moet genaaid worden en de vrouw stribbelt tegen roepen ze "the baby is out, what is your problem!"
Gelukkig krijgen wij nog even observatietijd voor we zelf mogen beginnen naaien. We doen de eerste zorgen van de baby (die gewoon aan de armen of benen omhoog wordt getrokken) en zorgen dat de vrouw de dingen die ze nodig heeft kan kopen. Want hier wordt de hele dag met geld over en weer gegooid. De vrouwen moeten echt àlles zelf meebrengen (lakens, maandverbanden, pampertje, plastic, eten, drinken,...) en als ze iets vergeten zijn kunnen ze het kopen bij de vroedvrouwen die met hun geldbeugeltje rondlopen. Ze hebben wel geen medelijden, daarstraks zagen we een vrouw die helemaal niks bij had en toen wij een pampertje wilden geven aan de baby, die maar 1,6 kg woog, werden we terechtgewezen omdat de vrouw dat moest kopen.

We verschoten toch wel van een erger verhaal, dinsdag hadden we de arbeid opgevolgd van een vrouw die al enkele uren zwaar aan het afzien was, toen ze op een moment ontdekte dat het kind eigenlijk in stuit lag. In het dossier stond telkens hoofdligging vermeld en niemand had dat echt nog nagekeken. De dokter besliste na lang lummelen dat er een keizersnede ging gebeuren en zo gingen wij toch met een gerust gevoel naar huis. De volgende dag vroegen we hoe het was afgelopen met die vrouw en ze vertelden ons dat het kind gestorven was en dit door de moeder haar fout omdat die geperst had.. Na verder te vragen werd het ons duidelijk dat de vrouw nog heel lang had moeten wachten voor die keizersnede omdat er geen bedden vrij waren in de operatiezaal, waardoor ze de persdrang niet meer kon tegenhouden en de baby eruit had geduwd. Het hoofdje was echter blijven vastzitten en zo is de baby gestorven. Volgens ons was dit eerder de fout van het ziekenhuis dan, maarja.

Zo gebeuren er elke dag zoveel dingen dat we niet weten wat eerst te vertellen! We zijn zo moe door al die prikkels te moeten verwerken. Vandaag hebben we ook allebei apart een vroedvrouw toegewezen gekregen die ons zal opvolgen tijdens de stageperiode. Die van Lisa is de oudste en heeft al uniformen van ons gestolen vermoeden we (we mogen echt nergens iets achterlaten of het is weg..) en die van Femke wou haar al uithuwelijken aan een oude neger. Ze hebben tevens allebei een baardje. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen!

Speciaal voor jullie hebben we stiekem achter de hoekjes ook enkele foto's gemaakt van de dienst, zodat jullie je ook een beeld kunnen vormen bij onze verhalen. Het is echt heel moeilijk om die situaties en toestanden te beschrijven. Kijk maar op onze link!

We gaan morgen op zoek naar een rustig plekje op het strand, zodat we uitgerust (en hopelijk zonder dat ze te veel hebben gestolen) aan onze nieuwe werkweek kunnen beginnen!

Veel liefs en groetjes