Dag lieve bloggers,
We hebben vandaag nog wat foto's op de webalbum kunnen zetten, hier alvast de link: https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/1924Febr?feat=directlink
De andere albums zijn nu ook openbaar gemaakt, dus we hopen dat iedereen ze kan zien!
Donderdag was nog een heel drukke dag op stage, de 9 verloskamers lagen vol en de drie verlostafels op de gang ook. Op zich geen probleem want er waren ook studenten genoeg om te helpen, maar toch werd het een heel chaotische dag. Toen de vroedvrouwen met hun ronde begonnen, gingen ze gewoon bij elke vrouw de vliezen breken, synto opstarten (om de weeën op te drijven) en iets in de bil geven om te kalmeren. Met als gevolg dat alle vrouwen na enkele uren tegelijk begonnen te bevallen. De meeste bevallingen waren dan ook niet goed, bij de ene bleef de placenta vastzitten, bij een andere kwamen de schouders niet, bij een derde kwam het kindje eerst met de piemel en de balletjes, en zo verder.. Het was een heen en weer geloop en geroep en daarbij nog eens het gekrijs van de vrouwen in arbeid, vermoeiend om een overzicht te houden over het hele gebeuren.
Gelukkig was vrijdag een iets rustigere dag en hebben we nog wat kunnen bijpraten met de vroedvrouwen.
Het heeft hier ook nog eens stevig gestormd vannacht waardoor we niet goed konden slapen en we hoopten dat we dan vandaag eens konden uitslapen, maar niets was minder waar. We snappen niet hoe ze het altijd maar kunnen doen maar elke morgen is er wel een ander lawaai dat ons wakker krijgt..grote vogels met een rode snavel, moslims, muziek, fluitende neger, roepende vrouwen, noem maar op. Maar we klagen niet, de zalige zon heeft dit vandaag weer helemaal goedgemaakt!
Tot blogs! x
zaterdag 26 februari 2011
woensdag 23 februari 2011
This is Africaa
Goodafternoon!
Alé zo ne goeie was het vandaag niet, maar toch. In het weekend dagje naar het strand geweest, deed ons eens deugd om ons te kunnen verfrissen in de zee en wat uit te rusten. Echt helemaal gerust liggen we daar niet want als de mensen ons zien, willen ze natuurlijk alles aan ons verkopen. Maar het was een fijn weekend!
Maandag was een vrij rustige dag op dienst, we vonden het zelfs een beetje saai omdat er ineens ook 7 studenten bij waren gekomen en er bijna geen vrouwen lagen. Dus we moesten het werk te veel verdelen.
We hadden beter niet gezegd dat we het saai vonden want gisteren en vandaag waren het tegendeel. Gisteren hebben we zeker 8 bevallingen op 5 uur gezien, het was van de ene kamer naar de andere lopen. Het ging ook niet altijd even vlotjes zoals de bevallingen die we de eerste week meemaakten en het was zo’n chaos op de dienst. Dokters, vroedvrouwen, studenten, kuismannen, iedereen liep door elkaar en riep in een onverstaanbare taal tegen elkaar. Vermoeiend om daartussen een kind proberen te verzorgen op de gang… Het ergste was toch wel de vrouwen die geknipt worden met een botte schaar. Hier ligt geen enkele vrouw met een epidurale verdoving dus het doet zoiezo al vreselijk veel pijn om dan geknipt te worden en als het dan nog met een botte schaar moet gebeuren zodat er niet in 1 maar zeker 3 keer geknipt moet worden, is het gekrijs niet om aan te horen. We kregen er kippenvel van. Hadden we maar materiaal meegenomen uit België, zodat ze hier niet telkens met dezelfde 2 scharen moeten knippen.
Gelukkig hebben we de shift overleefd en zijn we nog naar de winkel kunnen gaan om een voorraadje in te slaan, zo kunnen we zelf wat meer koken zonder (hopelijk) al te veel op de wc te moeten zitten.
Vandaag hadden we eigenlijk niet veel zin om te gaan, het had zo hard geregend deze nacht dat we nog heel moe waren. We hebben onszelf toch overwonnen en nog wat miserie meegemaakt dan. Het begon wat leuker, we leerden de studenten kennen die erg geïnteresseerd waren in de Belgische jongens. We beloofden dat we hun foto’s gingen doorgeven en op zoek gaan naar een geschikte man voor hen. We kochten ook een echt ‘grey’s anatomy-kapje’, veel professioneler dan het groene stoffen ding op ons hoofd dat eigenlijk niet veel bescherming gaf.
Er lagen genoeg zwangeren op de gang maar de bevallingen gingen minder goed, de baby kwam er telkens slecht uit. Lisa haar bevalling werd achteraf een mirakel genoemd, de vrouw was binnengekomen en had gezegd dat haar baby in de buik dood was. De vroedvrouwen hadden haar een kamer gegeven omdat de vrouw in arbeid was en zijn daar niet verder op ingegaan. Een paar uur later was de vrouw zo hard aan het schreeuwen en bleek dat het hoofdje klaar zat om geboren te worden. De vroedvrouw zei dat we de vrouw gewoon een bedpan moesten geven om haar baby daarin te “werpen” omdat die toch dood zou geboren worden volgens haar. Dit was echt mensonterend eigenlijk en ik hielp de vrouw met de bevalling, het kind was 3 keer met de navelstreng omstrengeld en werd ook met een enorme stank geboren. Toen ik de navelstreng eraf haalde begon het kind bij wonder toch een beetje te ademen. De vroedvrouw heeft het kind overgenomen en ondersteboven gehangen, ze noemde hem lachend de “bedpanbaby”. De baby ligt nu op de neonatologie en we hopen dat het goed komt. We zijn er wel niet zo zeker van omdat het op de neonatologie echt boemvol kindjes lag (soms 3 in 1 incubator) maar we blijven positief denken!
Na dit avontuur hadden we geen tijd om even te bekomen want aan de andere kant van de gang was er een vrouw een baby van 4,1 kg aan het uitpersen. De baby was te groot voor de vrouw waardoor zij erg gescheurd was en veel bloed verloor. Het was geen zicht. Bloedplassen op de grond, spatten tegen de muur. Het leek of er net iemand geslacht was. Gelukkig werd er nu een dokter bijgeroepen die de vrouw er terug bovenop heeft gebracht.
Wat zal morgen brengen?
vrijdag 18 februari 2011
Einde stageweek 1
Dag thuisfront!
Onze eerste stageweek zit erop, de tijd is snel gegaan! We zijn wel echt moe nu, we zien hier dan ook altijd minstens 5 bevallingen per shift. Het is 'big season' in Ghana voor de bevallingen en zo horen we elke morgen als we aankomen 'the place is full!'
Daar klagen we natuurlijk niet om, we zijn blij dat we hier zoveel kunnen leren en na deze week zijn ze het ook wat gewoon dat we op hun dienst rondlopen en mogen we elke dag meer helpen.
De werkwijze gaat hier wel totaal anders..
De vrouwen komen goed in arbeid binnengewandeld of in een rolstoel, die meestal al doordrenkt is met bloed van andere vrouwen, en krijgen dan een bed toegewezen. De gelukkigen onder hen kunnen in een aparte kleine kamer liggen, anderen worden gewoon in de gang op een primitieve kapotte verlostafel gelegd met de benen wagenwijd open zodat iedereen goed kan zien wanneer het hoofdje eruit komt. Er wordt dan wat heen en weer geroepen in een onverstaanbare taal hoe ver de vrouw staat en waarom ze is binnengekomen. Normaal worden er dan parameters genomen maar dikwijls is daar echt geen tijd meer voor en hebben de vrouwen beneden al zo lang moeten wachten dat ze hun baby er gewoon uitpersen in bed, in de gang, op de bedpan,..
De eerste dagen waren we zelf altijd te laat om de hele bevalling mee te maken omdat de vrouwen allemaal lagen te krijsen en we niet wisten waar we eerst moesten gaan kijken. Nu beginnen we de gang van zaken wel gewoon te worden en hebben we al bevallingen kunnen assisteren.
Steriliteit kennen ze hier wel niet, ze doen dan wel twee paar handschoenen over elkaar aan, maar die worden voor alles gebruikt, het lijkt of ze hun steriele handschoenen steriel aandoen maar vegen dan gewoontjes hun zweet van hun voorhoofd tijdens de uitdrijving van de baby. Syntocinon prikken ze ook gewoon met de eerste beste spuit die er ligt recht in de infuuszak.
Veel materiaal voor tijdens de bevalling is er ook niet, voor alles worden maandverbanden gebruikt of toiletpapier en bebloede doeken worden telkens herbruikt.
De vroedvrouwen gaan ook veel harder om met de zwangere vrouwen, ze moeten hun pijn maar verbijten. Als ze bijvoorbeeld gescheurd zijn, dit moet genaaid worden en de vrouw stribbelt tegen roepen ze "the baby is out, what is your problem!"
Gelukkig krijgen wij nog even observatietijd voor we zelf mogen beginnen naaien. We doen de eerste zorgen van de baby (die gewoon aan de armen of benen omhoog wordt getrokken) en zorgen dat de vrouw de dingen die ze nodig heeft kan kopen. Want hier wordt de hele dag met geld over en weer gegooid. De vrouwen moeten echt àlles zelf meebrengen (lakens, maandverbanden, pampertje, plastic, eten, drinken,...) en als ze iets vergeten zijn kunnen ze het kopen bij de vroedvrouwen die met hun geldbeugeltje rondlopen. Ze hebben wel geen medelijden, daarstraks zagen we een vrouw die helemaal niks bij had en toen wij een pampertje wilden geven aan de baby, die maar 1,6 kg woog, werden we terechtgewezen omdat de vrouw dat moest kopen.
We verschoten toch wel van een erger verhaal, dinsdag hadden we de arbeid opgevolgd van een vrouw die al enkele uren zwaar aan het afzien was, toen ze op een moment ontdekte dat het kind eigenlijk in stuit lag. In het dossier stond telkens hoofdligging vermeld en niemand had dat echt nog nagekeken. De dokter besliste na lang lummelen dat er een keizersnede ging gebeuren en zo gingen wij toch met een gerust gevoel naar huis. De volgende dag vroegen we hoe het was afgelopen met die vrouw en ze vertelden ons dat het kind gestorven was en dit door de moeder haar fout omdat die geperst had.. Na verder te vragen werd het ons duidelijk dat de vrouw nog heel lang had moeten wachten voor die keizersnede omdat er geen bedden vrij waren in de operatiezaal, waardoor ze de persdrang niet meer kon tegenhouden en de baby eruit had geduwd. Het hoofdje was echter blijven vastzitten en zo is de baby gestorven. Volgens ons was dit eerder de fout van het ziekenhuis dan, maarja.
Zo gebeuren er elke dag zoveel dingen dat we niet weten wat eerst te vertellen! We zijn zo moe door al die prikkels te moeten verwerken. Vandaag hebben we ook allebei apart een vroedvrouw toegewezen gekregen die ons zal opvolgen tijdens de stageperiode. Die van Lisa is de oudste en heeft al uniformen van ons gestolen vermoeden we (we mogen echt nergens iets achterlaten of het is weg..) en die van Femke wou haar al uithuwelijken aan een oude neger. Ze hebben tevens allebei een baardje. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen!
Speciaal voor jullie hebben we stiekem achter de hoekjes ook enkele foto's gemaakt van de dienst, zodat jullie je ook een beeld kunnen vormen bij onze verhalen. Het is echt heel moeilijk om die situaties en toestanden te beschrijven. Kijk maar op onze link!
We gaan morgen op zoek naar een rustig plekje op het strand, zodat we uitgerust (en hopelijk zonder dat ze te veel hebben gestolen) aan onze nieuwe werkweek kunnen beginnen!
Veel liefs en groetjes
Onze eerste stageweek zit erop, de tijd is snel gegaan! We zijn wel echt moe nu, we zien hier dan ook altijd minstens 5 bevallingen per shift. Het is 'big season' in Ghana voor de bevallingen en zo horen we elke morgen als we aankomen 'the place is full!'
Daar klagen we natuurlijk niet om, we zijn blij dat we hier zoveel kunnen leren en na deze week zijn ze het ook wat gewoon dat we op hun dienst rondlopen en mogen we elke dag meer helpen.
De werkwijze gaat hier wel totaal anders..
De vrouwen komen goed in arbeid binnengewandeld of in een rolstoel, die meestal al doordrenkt is met bloed van andere vrouwen, en krijgen dan een bed toegewezen. De gelukkigen onder hen kunnen in een aparte kleine kamer liggen, anderen worden gewoon in de gang op een primitieve kapotte verlostafel gelegd met de benen wagenwijd open zodat iedereen goed kan zien wanneer het hoofdje eruit komt. Er wordt dan wat heen en weer geroepen in een onverstaanbare taal hoe ver de vrouw staat en waarom ze is binnengekomen. Normaal worden er dan parameters genomen maar dikwijls is daar echt geen tijd meer voor en hebben de vrouwen beneden al zo lang moeten wachten dat ze hun baby er gewoon uitpersen in bed, in de gang, op de bedpan,..
De eerste dagen waren we zelf altijd te laat om de hele bevalling mee te maken omdat de vrouwen allemaal lagen te krijsen en we niet wisten waar we eerst moesten gaan kijken. Nu beginnen we de gang van zaken wel gewoon te worden en hebben we al bevallingen kunnen assisteren.
Steriliteit kennen ze hier wel niet, ze doen dan wel twee paar handschoenen over elkaar aan, maar die worden voor alles gebruikt, het lijkt of ze hun steriele handschoenen steriel aandoen maar vegen dan gewoontjes hun zweet van hun voorhoofd tijdens de uitdrijving van de baby. Syntocinon prikken ze ook gewoon met de eerste beste spuit die er ligt recht in de infuuszak.
Veel materiaal voor tijdens de bevalling is er ook niet, voor alles worden maandverbanden gebruikt of toiletpapier en bebloede doeken worden telkens herbruikt.
De vroedvrouwen gaan ook veel harder om met de zwangere vrouwen, ze moeten hun pijn maar verbijten. Als ze bijvoorbeeld gescheurd zijn, dit moet genaaid worden en de vrouw stribbelt tegen roepen ze "the baby is out, what is your problem!"
Gelukkig krijgen wij nog even observatietijd voor we zelf mogen beginnen naaien. We doen de eerste zorgen van de baby (die gewoon aan de armen of benen omhoog wordt getrokken) en zorgen dat de vrouw de dingen die ze nodig heeft kan kopen. Want hier wordt de hele dag met geld over en weer gegooid. De vrouwen moeten echt àlles zelf meebrengen (lakens, maandverbanden, pampertje, plastic, eten, drinken,...) en als ze iets vergeten zijn kunnen ze het kopen bij de vroedvrouwen die met hun geldbeugeltje rondlopen. Ze hebben wel geen medelijden, daarstraks zagen we een vrouw die helemaal niks bij had en toen wij een pampertje wilden geven aan de baby, die maar 1,6 kg woog, werden we terechtgewezen omdat de vrouw dat moest kopen.
We verschoten toch wel van een erger verhaal, dinsdag hadden we de arbeid opgevolgd van een vrouw die al enkele uren zwaar aan het afzien was, toen ze op een moment ontdekte dat het kind eigenlijk in stuit lag. In het dossier stond telkens hoofdligging vermeld en niemand had dat echt nog nagekeken. De dokter besliste na lang lummelen dat er een keizersnede ging gebeuren en zo gingen wij toch met een gerust gevoel naar huis. De volgende dag vroegen we hoe het was afgelopen met die vrouw en ze vertelden ons dat het kind gestorven was en dit door de moeder haar fout omdat die geperst had.. Na verder te vragen werd het ons duidelijk dat de vrouw nog heel lang had moeten wachten voor die keizersnede omdat er geen bedden vrij waren in de operatiezaal, waardoor ze de persdrang niet meer kon tegenhouden en de baby eruit had geduwd. Het hoofdje was echter blijven vastzitten en zo is de baby gestorven. Volgens ons was dit eerder de fout van het ziekenhuis dan, maarja.
Zo gebeuren er elke dag zoveel dingen dat we niet weten wat eerst te vertellen! We zijn zo moe door al die prikkels te moeten verwerken. Vandaag hebben we ook allebei apart een vroedvrouw toegewezen gekregen die ons zal opvolgen tijdens de stageperiode. Die van Lisa is de oudste en heeft al uniformen van ons gestolen vermoeden we (we mogen echt nergens iets achterlaten of het is weg..) en die van Femke wou haar al uithuwelijken aan een oude neger. Ze hebben tevens allebei een baardje. We zijn dus met ons gat in de boter gevallen!
Speciaal voor jullie hebben we stiekem achter de hoekjes ook enkele foto's gemaakt van de dienst, zodat jullie je ook een beeld kunnen vormen bij onze verhalen. Het is echt heel moeilijk om die situaties en toestanden te beschrijven. Kijk maar op onze link!
We gaan morgen op zoek naar een rustig plekje op het strand, zodat we uitgerust (en hopelijk zonder dat ze te veel hebben gestolen) aan onze nieuwe werkweek kunnen beginnen!
Veel liefs en groetjes
dinsdag 15 februari 2011
Dit is het adres van onze woonst tot 8 mei:
Osdahouse Home Lodge Latebiokoshie Accra
PO BOX M2795
ACCRA
GHANA
En de link naar de eerste foto's:
https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/Ghana714Febr?authkey=Gv1sRgCJaHnKHyrLD0nQE&feat=directlink
x
Osdahouse Home Lodge Latebiokoshie Accra
PO BOX M2795
ACCRA
GHANA
En de link naar de eerste foto's:
https://picasaweb.google.com/112518327151873028319/Ghana714Febr?authkey=Gv1sRgCJaHnKHyrLD0nQE&feat=directlink
x
Weekend en eerste stagedag!
Dag lieve allemaal,
Drie drukke dagen achter de rug in het land der Ghanezen. Na wat internetproblemen kunnen we onze blog nog eens bewerken nu.
Dit weekend zijn we met de meisjes van verpleegkunde en nog andere medische studenten (uit Duitsland, US en van Ghana zelf) erop uit getrokken naar enkele toeristische plekjes. Na heel wat gelummel en getreuzel (we moeten de African time echt nog gewoon worden, alles gaat hier tien keer trager, no stress..) konden we zaterdag tegen de middag vertrekken met een busje richting Cape Coast. Ghanezen zijn ook echt crazy drivers, borden van 50 km/u betekenen voor hun over de baan scheuren tegen minstens 150 km/u en dan nog zoveel mogelijk auto's inhalen en op het nippertje een tegenligger kruisen.. slecht voor ons hart.
Gelukkig veilig aangekomen, bezochten we daar het slavenfort van Cape Coast en hadden een mooi zicht op de zee. Blij dat we wat natuur zagen want het is vermoeiend om de hele tijd in de drukke hoofdstad te leven. Hier wonen zoveel mensen op eenzelfde plekje en je ziet zoveel taferelen dat je niet weet waar je eerst moet kijken.
We hebben daar nog lekker gegeten, waren bijna verhongerd want ja ook op het eten moet je minstens 2 uur wachten en hadden nog een leuke tijd op het strand onder een mooie sterrenhemel.
Volgende ochtend stond iedereen alweer om 10 uur klaar met dikke ogen. Niemand had echt goed geslapen in het hostel. Om 6u beginnen de Ghanezen al te leven en liefst met veel luide muziek op. Dat was voor ons nog midden in de nacht..
Terug de baan op tegen hoge snelheid op naar Kakum National Park. We beklommen daar het regenwoud over touwbruggen, niet voor watjes hoor! De mooie natuur maakte dat wel goed. Daarna hadden onze Ghaneze "gidsen" ons warm gemaakt om naar krokodillen te gaan kijken maar dat bleek een flop te zijn. We zagen één krokodil, wat meer leek op een stuk hout in het water en het stonk daar verschrikkelijk.
Om de uitstapjes af te sluiten en ons wat op te frissen zijn we nog in de zee gaan zwemmen aan een mooi stuk strand, de foto's komen eraan! Om jullie daar in het grijze België toch wel een beetje jaloers te maken...
Nu, dat was allemaal heel leuk maar vanaf vandaag is het werken geblazen!
Onze eerste stagedag verliep niet direct op wieltjes, de mensen begrepen niet dat wij naar hier waren gekomen op bevallingen te doen, zij wilden ons liever op verschillende diensten zetten zodat we overal wat konden gaan helpen. Maar daar waren wij wel even niet akkoord mee. Na weer enkele uurtjes wachten en enkele onderhandelingen later hebben we toch een faire deal kunnen sluiten met een van de verantwoordelijke vroedvrouwen.
We hebben het gebouw en de dienst dus al wat kunnen verkennen vandaag voor de tijd die er nog overschoot en zagen dan ineens ook een bevalling in bed bij een vrouw die ze eigenlijk net gingen verhuizen voor een keizersnede, kindje was niet wel niet goed maar werd rustig, zonder stress op de gang gereanimeerd.. Geen paniek in Korle-Bu!
Het is allemaal vrij primitief en niet steriel, het gaat totaal anders dan bij ons, maar daarom zijn we natuurlijk naar hier gekomen. We zijn benieuwd naar wat de volgende dagen en weken ons zullen brengen!
Zo, nu zijn jullie terug even op de hoogte van de gang van zaken hier in Ghana, we gaan nu slapen want het zijn vermoeiende en hete dagen. Femke is nog aan het prutsen met de foto's op picasa, die komen er dus dadelijk nog wel aan, samen met ons adres. Voor de briefschrijvers onder jullie...of degenen die het niet kunnen laten om goeie Belgische chocolade op te sturen...
Warme kussen,
Drie drukke dagen achter de rug in het land der Ghanezen. Na wat internetproblemen kunnen we onze blog nog eens bewerken nu.
Dit weekend zijn we met de meisjes van verpleegkunde en nog andere medische studenten (uit Duitsland, US en van Ghana zelf) erop uit getrokken naar enkele toeristische plekjes. Na heel wat gelummel en getreuzel (we moeten de African time echt nog gewoon worden, alles gaat hier tien keer trager, no stress..) konden we zaterdag tegen de middag vertrekken met een busje richting Cape Coast. Ghanezen zijn ook echt crazy drivers, borden van 50 km/u betekenen voor hun over de baan scheuren tegen minstens 150 km/u en dan nog zoveel mogelijk auto's inhalen en op het nippertje een tegenligger kruisen.. slecht voor ons hart.
Gelukkig veilig aangekomen, bezochten we daar het slavenfort van Cape Coast en hadden een mooi zicht op de zee. Blij dat we wat natuur zagen want het is vermoeiend om de hele tijd in de drukke hoofdstad te leven. Hier wonen zoveel mensen op eenzelfde plekje en je ziet zoveel taferelen dat je niet weet waar je eerst moet kijken.
We hebben daar nog lekker gegeten, waren bijna verhongerd want ja ook op het eten moet je minstens 2 uur wachten en hadden nog een leuke tijd op het strand onder een mooie sterrenhemel.
Volgende ochtend stond iedereen alweer om 10 uur klaar met dikke ogen. Niemand had echt goed geslapen in het hostel. Om 6u beginnen de Ghanezen al te leven en liefst met veel luide muziek op. Dat was voor ons nog midden in de nacht..
Terug de baan op tegen hoge snelheid op naar Kakum National Park. We beklommen daar het regenwoud over touwbruggen, niet voor watjes hoor! De mooie natuur maakte dat wel goed. Daarna hadden onze Ghaneze "gidsen" ons warm gemaakt om naar krokodillen te gaan kijken maar dat bleek een flop te zijn. We zagen één krokodil, wat meer leek op een stuk hout in het water en het stonk daar verschrikkelijk.
Om de uitstapjes af te sluiten en ons wat op te frissen zijn we nog in de zee gaan zwemmen aan een mooi stuk strand, de foto's komen eraan! Om jullie daar in het grijze België toch wel een beetje jaloers te maken...
Nu, dat was allemaal heel leuk maar vanaf vandaag is het werken geblazen!
Onze eerste stagedag verliep niet direct op wieltjes, de mensen begrepen niet dat wij naar hier waren gekomen op bevallingen te doen, zij wilden ons liever op verschillende diensten zetten zodat we overal wat konden gaan helpen. Maar daar waren wij wel even niet akkoord mee. Na weer enkele uurtjes wachten en enkele onderhandelingen later hebben we toch een faire deal kunnen sluiten met een van de verantwoordelijke vroedvrouwen.
We hebben het gebouw en de dienst dus al wat kunnen verkennen vandaag voor de tijd die er nog overschoot en zagen dan ineens ook een bevalling in bed bij een vrouw die ze eigenlijk net gingen verhuizen voor een keizersnede, kindje was niet wel niet goed maar werd rustig, zonder stress op de gang gereanimeerd.. Geen paniek in Korle-Bu!
Het is allemaal vrij primitief en niet steriel, het gaat totaal anders dan bij ons, maar daarom zijn we natuurlijk naar hier gekomen. We zijn benieuwd naar wat de volgende dagen en weken ons zullen brengen!
Zo, nu zijn jullie terug even op de hoogte van de gang van zaken hier in Ghana, we gaan nu slapen want het zijn vermoeiende en hete dagen. Femke is nog aan het prutsen met de foto's op picasa, die komen er dus dadelijk nog wel aan, samen met ons adres. Voor de briefschrijvers onder jullie...of degenen die het niet kunnen laten om goeie Belgische chocolade op te sturen...
Warme kussen,
woensdag 9 februari 2011
Dag 2 in Ghana
Hello,
Taxi please!!
Hiermee begon onze tweede dag.
Na een vermoeiende reis hebben we toch een goeie nacht gehad in de b&b.
We werden wakker door het geschreeuw van twee ongelooflijk schattige kindjes.
Onze eerste indrukken waren dat het hier ongelooflijk drukkend warm is, rommelig, vuil (op sommige plaatsen), afzetters, maar vriendelijke mensen en op het eerste zicht een mooie stad.
Als we in de taxi door de stad scheurden leek het net of we in een film waren beland.
Als eerste zijn we op zoek gegaan naar internet omdat we het adres van ons guesthouse vergeten waren.
Dit hebben we dan ook gevonden, en duidelijk, het werkt, maar traag en beperkt.
Veel skypen zal er dus voorlopig niet inzitten.
We zijn ook langs het Korle Bu Teaching hospital geweest. Hier wisten ze natuurlijk van 'toeten of blazen'.
Bij het horen van het woordje 'midwife' bekeken ze ons bedenkelijk aan. Ze vroegen zich af wat wij hier als twee Belgische meisjes in gods naam kwamen zoeken. Na lang overleg, discussiëren en vooral wachten werden we officieel begeleid naar het bureau van de directrice. We kregen een heuse ondervraging die we gelukkig overleefd hebben.
Morgen gaan we terug om de geldzaken te regelen.
Toch ongelooflijk die Ghanezen, geld krijgen van buitenlanders die hier vrijwillig komen werken.
We zagen ook de meisjes van verpleegkunde die al begonnen zijn met werken. Samen met deze meisjes hadden we een lokale verpleegkundige aan ons been die zo gezegd de weg kende.
Wanneer ze moe bleek te zijn en geen zin meer had om met ons te praten liet ze ons achter in the middle of nowhere.
Van daaruit hebben we dan toch gelukkig ons guesthouse gevonden waar we verassend genoeg zeer vriendelijk werden onthaald door Emanuel en Samuel.
The big boss was er niet dus morgen regelen we dit verder.
Als we daar gesetteld zijn zullen we ons adres op de blog zetten.
Het zag er veelbelovend uit!
Liefs
dinsdag 8 februari 2011
Schiphol
En hier zitten we dan..
Onze bagage ingecheckt, afscheid genomen en al twee uur aan het wachten op onze vlucht naar Accra. Alles verloopt vlot tot nu toe, we hebben zoals jullie dus kunnen merken een free internet hotspot gespot!
We zullen om 14 uur opstijgen en tegen 20 uur aankomen in Accra, we zijn wel benieuwd! Femke regelt de laatste zaken terwijl ik sebiet de roddelboekjes eens onder de loep zal nemen.
Veel liefs en tot gauw!
Onze bagage ingecheckt, afscheid genomen en al twee uur aan het wachten op onze vlucht naar Accra. Alles verloopt vlot tot nu toe, we hebben zoals jullie dus kunnen merken een free internet hotspot gespot!
We zullen om 14 uur opstijgen en tegen 20 uur aankomen in Accra, we zijn wel benieuwd! Femke regelt de laatste zaken terwijl ik sebiet de roddelboekjes eens onder de loep zal nemen.
Veel liefs en tot gauw!
Abonneren op:
Reacties (Atom)